|
Vespere, en kor-bora, dolora monotono, Subite, jen, eksonas la sonorila sono Kun frapo ĝemanta, Kun muĝo tremanta. La frapoj ekbruas, fenestron ekskuas, Kaj milde ekfluas muĝado, la sorĉa. Ho, son' sonorila, vi, tondrosimila, Kaj tamen trankvila, ravanta kaj dolĉa! Doloro en koro sveninte dronanta Sufokas, mi vokas al bronzo sonanta: |
|
Ho, svingu la langon, Vi, tondre batanta! Lamento giganta Traringu la landon! Priplendu la honton De mondhekatomboj, Per plendo pri tomboj Ekfendu la monton! Estingu flamlangon De l' monstro malinda, Longunga kaj blinda, Sorbinta la sangon! Atingu la fundon De l' koro profunde, Ĝi sangis abunde, Do vindu la vundon! Ho, ringo de kantoj, Do fondu la Rondon, Do fandu la mondon En rond' de amantoj! |
|
Sorĉbata, dolĉflata sonoro min levas, Pri l' flamo de l' amo flagranta mi revas: Ke festaj fajrolangoj disflugas tra la landoj, Ekruĝas la vantoj en fratĉirkaŭpreno, Kaj frate, en rondo solena, tra l' mondo Ekmuĝas la ondo de l' Kant' pri Kompreno... Sed ve, jam lastĝeme, Kaj lace, kaj treme, Kun mortadanta muĝo forsonas bronza sono, Kaj kaptas min denove dolora monotono... |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh1@donh.best.vwh.net>