Enkomputiligis Don HARLOW

Sur la ponto de Karlo en Prago, kie tiom da ŝtonaj sanktuloj staradas, mi vidis ilin, la verajn sanktulojn: artistojn el karno kaj sango, kiuj revekis mian artistan animon en momento, kiam mi sentis min perdita ― sed, antaŭ ol la nokto en mi povis firmiĝi.

Kiam mi iris kun Donjo sur la ponton, perdiĝis mia morna sento tuj iom, ĉar alsaltis min tiu freneza pentristo, kiu ĉiam denove prezentas sin kiel diablo sur siaj bildoj, ne sen humuro, kaj tiajn ŝercojn mi ŝatas. Li estas originalo, kiu ofte ĉi tie renkonteblas. Mi interparolis kun li, demandis lin ĉeĥe, kie li loĝas, kaj ĉu mi iam povus viziti lin, mi aĉetis lian diablan grimacon sur malgranda bildo , kiu povus esti pentrita de mi mem. Ankaŭ mi simile pentras, "el la ventro", do sen troa cerbumado, kvazaŭ kiel ekspresionisto.

Ĉe la adiaŭo li montris al mi kiel ĉiam siajn diablajn kornojn, kiujn li pantomime rektigis for de lia kapo.Mi rigardis rapide sur la aĉetitan bildon de li, jes tio li efektive estas! Mi devis laŭte ridi. "Diablo, vi plaĉas al mi", mi diris al li en lia ĉeĥa lingvo. Sed li ignoris miajn penojn esti afabla kaj respondis iom serviste en senerara gemana: Dankon, sinjoro! Mia danko eterne persekutu vin!" Kaj ĉe tio li diable rikanis.

Donjo, kiu volis savi min de tiu freneza diablo, brake tiris min kelkajn metrojn plu. Tiam mi lasis ensorĉigi min de marioneta damo, kiu kantis pasie barokajn melodiojn kun alta seksa voĉo. Ŝi entuziasmigis eĉ sian marionetan akompananton ĉe la piano, kvankam tiun la zorgosulkoj jam estis skulptitaj en la vizaĝon, ĉar tiu tragika heroo pro la moko de lia kreinto ― ­certe iu sinjoro Frankenstein ― estis kondamnita al tio devi antaŭmontri biliardkuglon kiel kapon. Tiu kuglo estis nur iom garnita per hontema laŭrokrono de blanka hirta hararo, kiu memorigis min subite pri tiu aĉa moko, kiun oni faris al Jesuo, kiam oni kronis lin per la dornokrono. Oni povis nur diveni, kiom ankaŭ la sensiva marioneta artisto devas suferi, ĉar oni ne pretas agnoski lian genian artistan talenton pro sia aspekto..

La marionetaj figuroj ludis ĝuste tre ekscitite kvazaŭ kontraŭ policiston, kiu postulis, ke oni tuj finu la prezentadon. Pro la polica horo? Aŭ pro la burokrata kialo, ke la artistoj ne povis antaŭmontri licencon? Estas ĉiam la policistoj kaj burokratoj de la publika ordo, kiuj ne povas kompreni veran artiston.

Poste entuziasmigis min britlandano, kiu kune kun kelkaj spektantoj kantis sur la ponto "Knocking on heavens door", jam kun iom raŭka voĉo, kun koncertgitaro.Tuj poste li prezentis "I can't get no satisfaction" kaj kuris ĉe tio sur imagita irejo antaŭ la spektantoj tien kaj reen. Fine, ĉe la titolo "Sail away" kunkantis cent da spektantoj, kelkaj kun poŝlampoj en la mano. La longa ulo, la bonega gitaristo, estis pli aŭtenta ol cent da orumitaj rokmuzikgravuloj ĉe iu Madison Square garden- festo por la helpo al malsatuloj, kiuj ĉiuj volas nur la plej bonan por ni ĉiuj, kaj tamen ne degelas eĉ unu pendoglacion. La ulo estis centprocenta aŭtentika rokisto, trampo, juna Bob Dylan en Prago. Artisto, kiu scias, el kio fontas la ĝojo.

Kiam mi iris plu, mi havis subite bonan senton, sed mi kvazaŭ forŝteliĝis, tap, tap, tap... tiel kiel iu, kiu subite ne plu havas tempon, ĉar ankoraŭ tiom da neplenumitaj taskoj estas antaŭ li. Estu artisto, mi pensis, jes provu denove, mi admonis min mem, nur tio ankoraŭ havas sencon en tempo, en kiu la mono fariĝis pli grava ol la homoj. Ĝojigu aliajn, nur tio povas esti la vojo el la kondamno, la vojo, kiu liberigos vin de ĉiuj mornaj pensoj.

Mi fariĝis nun tre pripensema sur la belega Karloponto, kun sia unika atmosfero en la rava Prago, kiu subite tiom afable okulumis al mi per mil da lumoj.

Mi rigardis de la ponto al la alte situanta burgo, al la kastelo, kiun kodite priskribis Kafka en sia romano. Sed tio estas nur parto de la vero, la amara parto.

"Sed ekzistas ankaŭ la alia, la vivoĝoja. Ankaŭ tiu ekzistas, ne forgesu tion", mi flustris kiel magiisto al mi mem.

"Kion vi murmuras, karulo, kio ekzistas ankaŭ?" demandis min Donjo. Sed ŝi ridetis ĉe tio. Ŝi konas min, ŝi sciis, ke mi estis tute ŝanĝita en tiu momento, ja tute feliĉa.

Auf der Karlsbrücke in Prag, wo so viele steinerne Heilige herumstehen, habe ich sie gesehen, die wirklichen Heiligen: Künstler aus Fleisch und Blut, die meine Künstlerseele in einem Augenblick erweckten, als ich mich fast verloren glaubte ― jedoch noch bevor die Nacht sich in mir verfestigen konnte..

Als ich mit Donjo auf die Brücke schritt, verlor sich mein düsteres Gefühl gleich ein wenig, weil mir der verrückte Maler entgegensprang, der sich immer wieder als Teufel auf seinen Bildern darstellt, nicht ohne Humor, und solche Scherze mag ich. Er ist ein Original, das hier oft anzutreffen ist. Wir unterhielten uns, ich fragte ihn auf tschechisch, wo er wohnt und ob ich ihn irgendwann besuchen könne, ich kaufte mir seine teuflische Grimasse auf einem Bild, das auch ich gemalt haben könnte. Auch ich male ähnlich "aus dem Bauch", also ohne zu großes Kopfzerbrechen, gewissermaßen expressionistisch..

Beim Abschied zeigte er mir wie immer seine Teufelshörner, die er pantomimisch andeutend von seinem Kopf streckte. Ich betrachtete mit schnellem Blick das gekaufte Bild von ihm, ja, das war er wirklich! Ich musste laut lachen. "Teufel, du gefällst mir, sagte ich auf tschechisch. Aber er ignorierte meine Bemühungen freundlich zu sein, und antwortete ein wenig dienerhaft in tadellosem Deutsch: Danke, mein Herr, mein Dank soll sie auf ewig verfolgen." Und dabei grinste er diabolisch.

Donjo, die mich von dem verrückten Teufel erretten wollte, zog mich am Arm einige Schritte mit sich fort. Dann ließ ich mich von einer Marionettendame verzaubern, die leidenschaftlich barocke Melodien sang, mit hoher erotischer Stimme. Sie begeisterte sogar den sie begleitenden Marionettenmann am Piano, obwohl diesem die Zogenfalten schon ins Gesicht geschnitzt waren, weil der tragische Held wegen dem Spott seines Schöpfers ― es muss ein gewisser Mister Frankenstein gewesen sein ― dazu verdammt war eine Biliardkugel als Haupt vorweisen zu müssen. Diese Kugel war nur ein wenig mit einem verschämten weißen Lorbeerkranz aus weißem liederlichen Haar bedeckt, der mich plötzlich an diesen bösen Spott erinnerte, den man sich mit Jesus erlaubte, als man ihm die Dornenkrone aufsetzte. Mann kann nur ahnen, wieviel auch der sensible Marionettenkünstler leiden musste, weil man wegen seinem Aussehen nicht bereit war sein geniales künstlerisches Talent anzuerkennen.

Die Marionettenfiguren spielen gerade erregt gegen einen Polzisten an, der forderte, dass man die Vorstellung sogleich beenden müsse. Wegen der Polizeistunde? Oder aus dem bürokratischen Grund, weil die Künstler kein Lizenz vorweisen können? Es sind immer die Polizisten und Bürokraten der öffentlichen Ordnung, die den wahren Künstler nicht verstehen können.

Dann entzückte mich ein Brite, der zusammen mit den Zuschauern auf der Brücke das "Knocking on heavens door" sang, schon mit etwas heiserer Stimme, mit Konzertgitarre. Gleich darauf präsentierte er: "I can't get no satisfaction" und lief dabei auf einem imaginären Laufsteg hin und her. Zuletzt, bei "Sail away", sangen hundert Zuschauer mit, einige mit Taschenlampen in der Hand. Der lange Kerl und ausgezeichnete Gitarrist, war authentischer als hundert vergoldete Rockmusikgrößen bei einem Madison Square Gardenfest für die Hungerhilfe, die alle nur das Beste für uns alle wollen, und dennoch nicht einen einzigen Eiszapfen auftauen können.Der Lange war ein hundertprozentiger echter Rocker, ein Tramp, ein junger Dylan in Prag, ein Künstler, der weiß, woraus die Freude entspringt.

Als ich weiterging, hatte ich plötzlich ein gutes Gefühl, aber ich stahl mich gewissermaßen davon, tap, tap, tap... so wie jemand der plötzlich keine Zeit mehr hat, weil noch so viele unerledigte Aufgaben vor ihm liegen. Sei ein Künsteler, dachte ich, ja, versuch es noch einmal, ermahnte ich mich selbst, nur das hat noch einen Sinn in einer Zeit, in der der das Geld wichtiger geworden ist als der Mensch. Mach anderen Menschen eine Freude, nur das kann der Weg aus der Verdammnis sein, der Weg, der dich von allen düsteren Gedanken befreien wird.

Ich wurde nun sehr nachdenklich auf der wunderschönen Karlsbrücke, mit seiner enzigartigen Atmosphäre im bezaubernden Prag, dass mir plötzlich mit tausend Lichtern freundlich zublinzelte.

Ich sah von der Brücke auf die hochgelegene Burg, auf das Schloss, das Kafka in seinem Roman verschlüsselt beschrieben hat. Doch das ist nur ein Teil der Wahrheit, der bittere Teil.

"Aber es gibt auch den anderen, den lebensfrohen Teil. "Auch der existiert, vergiss das nicht", flüsterte ich mir wie ein Magier zu.

"Was murmelst du mein Lieber, was existiert noch?" fragte mich Donjo. Doch sie lächelte dabei. Sie kannte mich, sie wusste, dass ich in diesem Moment ganz verändert, ja, ganz und gar glücklich war.