Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Antaŭ maro mutas multvorta vanto, ĉepiede ĝi ŝutas da konkoj abundon – poeto, atestanto de la koro ĉioma, vortigu la profundon sen silabo kroma. |
Hajlo vipas sur vizaĝo, ŝtormo disipas folirestaron – vintra pejzaĝo pensinspira, kreas klaron la vento ŝira. |
Mevojn al urbo pelis frosto, giranta turbo super parklago. Unu raŭke sur fosto memoras la maron, sub la sensuna tago reeniras la aron. |
|
Pratempe staras ŝtonoj en rondo, sorĉe elbaras la efemeron de brua mondo – naskas en menso lumhelan sferon pretertempa penso. |
Abiarabaro en neĝa puro sub blua klaro. Sur pado dekliva pinthufa spuro de cervo malsata signas pri viva ĉeesto frata. |
Nokte kun vento venis degelo, gutas tegmento, lumo malfruas sub griza ĉielo – ree blovas eterna spiro kaj fluas la fonto interna. |
|
Betul' arbo frata, en ĉiuj momentoj move kreata; post folifalo burĝonas amentoj, en frosto vivatesto – kiel mi, modalo de la unu Esto. |
En golfo foko, inter rokoj vulpino en hejma loko nokte iam kriis. Super domruino en krepusko bruna fantome palstriis ĉielarko luna. |
Forturniĝante de distrado mi iras lante kun rabdo gvida laŭ senspura pado al griza granito pluvhumida de megalito. |
|
Ondobruo sur vintra strando, post refluo ne spuro restas de homa plando, tamen en vento flustre ĉeestas pasinta gento. |
