Enkomputiligis Don HARLOW |
Vi jam foriras... Ho, kiom mallonge Daŭris la nia amika kunsento... Kun malapero la via, por longe Ĝi jam foriras, simile al vento. Vi jam foriras... Kaj antaŭ animo, Antaŭ plendanta animo la mia, Ia senfunda kaj larĝa senlimo Nigra aperas abism' senradia. Vi jam foriras... Kaj mi restos sola En mondo tiu malbona, senkora, Venos neniu al mi kun konsola Vorto kompata en horo dolora. Vi jam foriras... Mi timas solecon, Mi brakojn etendas post via figuro. Staru! ne iru! aŭskultu piecon De l' preĝo, de l' mia sub nuba lazuro. Vi jam foriras... Mi tremas, mi svenas, Mi ekpereas en nigra malĝojo, En mort' malĝoja, post kiu revenas Neniam viviga, espera la ĝojo. Vi jam foriras... Kun vi akompane Tuta defluas el koro sentaro, La larmokuloj brilas diafane Per de l' animo plensopira maro Vi jam foriras... |