Enkomputiligis Don HARLOW

Fabeleto pri vireto, kiu ĉiam ridetis

de Cezar

Fabeleto pri vireto, kiu ĉiam ridetis	Kleines Märchen über ein Männlein, das immer lächelte
Estis foje vireto, kiu ridetis la tutan tagon. Jam kiel infano li ĉiam ridetis. Li ridetis kaj ridetis kaj ridetis. Se iu ridetis, ankaŭ li ridetis. Se iu ridis, li ridetis. Se iu ploris, li ridetis. Se li estis feliĉa, li ridetis. Se li estis malĝoja, jen li ridetis. Tiel tio iris dum multaj jaroj. Li tiom kutimiĝis je la ĉiama ridetado, ke iam jam ne plu eblis por li montri seriozan vizaĝon. Ĉe ĉiuj okazoj li ridetis. Li ridetis eĉ, se homoj antaŭ liaj okuloj estis murdataj. Li ridetis, kiam li aŭskultis, ke lia edzino mortis aŭ kiam li eksciis, ke en Japanio falis la atombomboj. Li ridetis kaj ridetis kaj ridetis. Ĉar li ĉiam ridetis, li estis ĉie tre ŝatata. Ĉiuj pensis, ke li estas bonulo, sed li estis nur ridetulo. Ridetante li grimpis sur la karieroeskalo kiel skarabohomo pli supren kaj pli supren. Fine li fariĝis eĉ la prezidanto de granda lando. La popolo nomis lin "La ridetulo." Ĉiuj pensis, ke li estas ege saĝa. Sed li ne estis saĝa, sed sufiĉe malsaĝa. La eksterordinara je li estis nur lia eterna rideto. Estis simple tiel, ke la masko sur lia ridetanta vizaĝo firmfrostiĝis por ĉiam. Kiam li jam estis morta, li plu ridetis. Kaj tial la homoj je la lia ĉerko frostotremis pro timo, ĉar ili ĉiuj pensis, ke li ridetas plu pri ili. Ili ja ne sciis, ke nur lia ridetanta masko firmfrostiĝis.	Es war einmal ein Männlein, das den ganzen Tag lächelte. Schon als Kind lächelte er immer. Er lächelte und lächelte und lächelte. Wenn jemand lächelte, lächelte auch er. Wenn jemand lachte, lächelte er. Wenn jemand weinte, lächelte er. Wenn er glücklich war, lächelte er. Wenn er traurig war, so lächelte er. So ging das schon viele Jahre. Er gewöhnte sich so sehr an das ewige Lächeln, das es irgendwann schon nicht mehr möglich für ihn war ein ernstes Gesicht zu zeigen. Bei allen Gelegenheiten lächelte er. Er lächelte sogar, wenn Menschen vor seinen Augenm ermordet wurden. Er lächelte ,als er erfuhr, das seine Frau gestorben war, oder als er erfuhr, dass in Japan die Atombomben gefallen sind. Er lächelte und lächelte und lächelte.. Weil er immer lächelte, war er überall sehr beliebt. Alle dachten, dass er ein Guter ist, aber er war nur ein Lächler. Lächelnd kletterte er auf der Kariereleiter wie ein Käfermensch immer weiter nach oben. Am Endwe wurde er sogar der Präsident eines großen Landes. Das Volk nannte ihn: den "Lächler". Alle dachten, dass er ungemein weise ist, aber er war ziemlich dumm. Das Außergewöhnliche an ihm war nur sein ewiges Lächeln. Es war einfach so, dass die Maske auf seinem lächelnden Gesicht für immer festgefroren war. Nach seinem Tode lächelte er weiter. Un darum zitterten die Menschen an seinem Sarg vor Angst, weil sie dachten, dass er weiter über sie lächelt. Sie wussten ja nicht, dass nur seine lächelnde Maske angefroren war.
	23-10-04

Kleines Märchen über ein Männlein, das immer lächelte

Estis foje vireto,
kiu ridetis la tutan tagon.
Jam kiel infano li ĉiam ridetis.
Li ridetis kaj ridetis kaj ridetis.
Se iu ridetis, ankaŭ li ridetis.
Se iu ridis, li ridetis.
Se iu ploris, li ridetis.
Se li estis feliĉa, li ridetis.
Se li estis malĝoja, jen li ridetis.
Tiel tio iris dum multaj jaroj.
Li tiom kutimiĝis je la ĉiama ridetado,
ke iam jam ne plu eblis por li
montri seriozan vizaĝon.
Ĉe ĉiuj okazoj li ridetis.
Li ridetis eĉ, se homoj antaŭ
liaj okuloj estis murdataj.
Li ridetis, kiam li aŭskultis,
ke lia edzino mortis aŭ
kiam li eksciis, ke en Japanio
falis la atombomboj.
Li ridetis kaj ridetis kaj ridetis.
Ĉar li ĉiam ridetis,
li estis ĉie tre ŝatata.
Ĉiuj pensis, ke li estas
bonulo, sed li estis nur ridetulo.
Ridetante li grimpis
sur la karieroeskalo
kiel skarabohomo
pli supren kaj pli supren.
Fine li fariĝis eĉ la prezidanto
de granda lando.
La popolo nomis lin
"La ridetulo."
Ĉiuj pensis, ke li estas ege saĝa.
Sed li ne estis saĝa, sed sufiĉe malsaĝa.
La eksterordinara je li estis nur lia eterna rideto.
Estis simple tiel, ke la masko
sur lia ridetanta vizaĝo
firmfrostiĝis por ĉiam.
Kiam li jam estis morta,
li plu ridetis.
Kaj tial la homoj je la lia ĉerko
frostotremis pro timo,
ĉar ili ĉiuj pensis,
ke li ridetas plu pri ili.
Ili ja ne sciis,
ke nur lia ridetanta masko
firmfrostiĝis.

Es war einmal ein Männlein,
das den ganzen Tag lächelte.
Schon als Kind lächelte er immer.
Er lächelte und lächelte und lächelte.
Wenn jemand lächelte, lächelte auch er.
Wenn jemand lachte, lächelte er.
Wenn jemand weinte, lächelte er.
Wenn er glücklich war, lächelte er.
Wenn er traurig war, so lächelte er.
So ging das schon viele Jahre.
Er gewöhnte sich so sehr an das ewige Lächeln,
das es irgendwann schon nicht mehr
möglich für ihn war ein ernstes Gesicht zu zeigen.
Bei allen Gelegenheiten lächelte er.
Er lächelte sogar, wenn Menschen
vor seinen Augenm ermordet wurden.
Er lächelte ,als er erfuhr,
das seine Frau gestorben war,
oder als er erfuhr, dass in Japan
die Atombomben gefallen sind.
Er lächelte und lächelte und lächelte..
Weil er immer lächelte,
war er überall sehr beliebt.
Alle dachten, dass er ein Guter ist,
aber er war nur ein Lächler.
Lächelnd kletterte er
auf der Kariereleiter
wie ein Käfermensch
immer weiter nach oben.
Am Endwe wurde er sogar der Präsident
eines großen Landes.
Das Volk nannte ihn:
den "Lächler".
Alle dachten, dass er ungemein weise ist,
aber er war ziemlich dumm.
Das Außergewöhnliche an ihm war nur
sein ewiges Lächeln.
Es war einfach so, dass die Maske
auf seinem lächelnden Gesicht
für immer festgefroren war.
Nach seinem Tode
lächelte er weiter.
Un darum zitterten die Menschen
an seinem Sarg vor Angst,
weil sie dachten,
dass er weiter über sie lächelt.
Sie wussten ja nicht,
dass nur seine lächelnde Maske
angefroren war.

23-10-04