Enkomputiligis Don HARLOW

Flaviĝinta folio el la arkivo de la Kastelo Murdoŝtono

de Cezar

Flaviĝinta folio el la arkivo de la Kastelo Murdoŝtono (apenaŭ plu legebla)	Vergilbtes Blatt aus dem Archiv des Schlosses Mordstein (kaum noch lesbar)
Dio mia, kiom la ŝtormo hurlas ĉe la malnova kastelo, kiu estas kovrata per hedero kaj ĉirkaŭata de bukoj. Dio mia, kiel tiu kruela pendolohorloĝo ĉiam noktomeze komencas ekbati, kiu tiam haltis, kiam okazis la murdo en la kastela preĝejo. Dio mia, kiel miaj genuoj ektremas en tiu momento, kiam mi finfine notas ĉi tion sur la folio. Mi, kiu estis la atestanto de la murdo, la falkisto, kiu tro malkuraĝis nomi la murdiston. Mi, la malbenito, kiu estas kondamnita al tio regule ekbatigi la horloĝon kiel kastelfantomo.	Oh, mein Gott, wie der Sturm um das alte Schloß heult, daß mit Efeu bewachsen ist, und umgeben von Buchen. Oh, mein Gott, wie diese grausame alte Pendeluhr immer um Mitternacht zu l�uten anfängt, die damals aussetzte, als der Mord in der Schloßkirche geschah. Oh, mein Gott, wie mir die Knie zu zittern anfangen, in dem Moment, wo ich dies hier endlich aufschreibe, ich, der ich der Zeuge des Mordes gewesen bin, der Falkner, der zu feige war, den Mörder zu nennen. Ich, der Verfluchte, der dazu verdammt ist, als das Schlossgespenst die Uhr regelm�ßig schlagen zu lassen.

Flaviĝinta folio el la arkivo de la Kastelo Murdoŝtono
(apenaŭ plu legebla)

Vergilbtes Blatt aus dem Archiv des Schlosses Mordstein
(kaum noch lesbar)

Dio mia, kiom la ŝtormo hurlas ĉe la malnova kastelo,
kiu estas kovrata per hedero kaj ĉirkaŭata de bukoj.
Dio mia, kiel tiu kruela pendolohorloĝo ĉiam
noktomeze komencas ekbati, kiu tiam haltis,
kiam okazis la murdo en la kastela preĝejo.

Dio mia, kiel miaj genuoj ektremas en tiu momento,
kiam mi finfine notas ĉi tion sur la folio.
Mi, kiu estis la atestanto de la murdo, la falkisto,
kiu tro malkuraĝis nomi la murdiston.
Mi, la malbenito, kiu estas kondamnita al tio
regule ekbatigi la horloĝon kiel kastelfantomo.

Oh, mein Gott, wie der Sturm um das alte Schloß heult,
daß mit Efeu bewachsen ist, und umgeben von Buchen.
Oh, mein Gott, wie diese grausame alte Pendeluhr
immer um Mitternacht zu l�uten anfängt, die damals
aussetzte, als der Mord in der Schloßkirche geschah.

Oh, mein Gott, wie mir die Knie zu zittern anfangen,
in dem Moment, wo ich dies hier endlich aufschreibe,
ich, der ich der Zeuge des Mordes gewesen bin,
der Falkner, der zu feige war, den Mörder zu nennen.
Ich, der Verfluchte, der dazu verdammt ist, als das
Schlossgespenst die Uhr regelm�ßig schlagen zu lassen.