Enkomputiligis Don HARLOW

Kio do okazis, ke vi estas tiom senkuraĝa?

de Cezar

Kio do okazis, ke vi estas tiom senkuraĝa?	Was ist nur passiert, dass du so mutlos bist?
En la valo en Sublando, ĉe la simpla popolo, kie neniuj krvatuloj kaj kairieristoj vidigas sin, estas taverno kun la marrilata nomo "Urbo Hamburgo". Jen mi sidas, kaj la biero ne plu bongustas al mi. La tristaj interparoaldoj ne gajigas min. Mi ankaŭ ne povas ridi pri la ŝercoj, kiuj estas dediĉitaj al la politikisto "Elŝanĝebla" kaj al la politikistino "Tra- kun- fermitaj-okuloj". Pardonu al mi, sed mi ne sentas bone hodiaŭ. Pardonu min, devas esti la stomako aŭ la lasta inkubo. Ne estas tre ĝojige inter nuraj senesperuloj, se oni mem estas nur malgaja matroso. Mia spegulbildo hatas min, kaj mi hatas mian spegulbildon. Ni ne povas flari nin, ĉi tie, en tiu amara sekundo, je la koktelejo, je la koktelejo, nu, kie aliloke? Iru hejmen, alparolas min mia bona spirito, reen en la ventron de via patrino, reen al la steloj, kie estis via patrujo, kie ĉio komenciĝis, kaj kien vi, se la noktogardistoj permesos grandaanime tion al vi, ankaŭ perdiĝos. Neniu ĝojo ĉi tie en Sublando, kaj ĉiuj drinkuloj ĉi tie ne ŝatas vin, ĉar ili scias, ke ili ne povas konfidi al vi. Kio do okazis, ke vi estas tiom senkuraĝa? mi demandas min en memparolado, ĉe la tria granda glaso da "Kilkenny" afliktite rememorante la rokgrupon BAP el Kolonjo.	Drunten im Unterland, beim einfachen Volk, wo keine Schlipsträger und Postenjäger sich jemals sehen lassen, gibt es eine Kneipe mit dem maritimen Namen: "Stadt Hamburg". Da sitze ich und das Bier schmeckt mir nicht mehr. Die öden Gespräche muntern mich nicht auf. Ich kann auch nicht lachen über die Witze, die dem Politiker "Austauschbar" und der Politikerin "Augen-zu-und-durch" gewidmet sind. Verzeihen sie mir, aber ich fühle mich nicht gut heute, Verzeihen sie, muss der Magen sein oder der letzte Alptraum. Es ist nicht sehr lustig unter lauter Hoffnungslosen, wenn man selbst nur ein trauriger Matrose ist. Mein Spiegelbild hasst mich und ich hasse mein Spiegelbild. Wir können uns nicht erriechen, hier, in dieser bitteren Sekunde, an der Bar, an der Bar, na, wo denn sonst? Geh nach Hause, redet mein guter Geist mir zu, zurück in den Bauch deiner Mutter, zurück zu den Sternen, wo deine Heimat gewesen ist, wo alles angefangen hat und wohin du, wenn die Nachtwächter dir das gnädig erlauben, auch verschwinden wirst. Kein Spaß hier im Unterland, und alle die Trinker hier mögen mich nicht, weil sie wissen, dass sie sich auf mich nicht verlassen können. Was ist nur passiert, dass du so mutlos bist? frage ich mich im Selbstgespräch, beim dritten großen Glas "Kilkenny" der Rockgruppe BAP aus Köln betrübt gedenkend.

Was ist nur passiert, dass du so mutlos bist?

En la valo en Sublando, ĉe la simpla popolo,
kie neniuj krvatuloj kaj kairieristoj
vidigas sin, estas taverno
kun la marrilata nomo "Urbo Hamburgo".
Jen mi sidas, kaj la biero ne plu bongustas al mi.
La tristaj interparoaldoj ne gajigas min.
Mi ankaŭ ne povas ridi pri la ŝercoj,
kiuj estas dediĉitaj al la politikisto "Elŝanĝebla"
kaj al la politikistino "Tra- kun- fermitaj-okuloj".
Pardonu al mi,
sed mi ne sentas bone hodiaŭ.
Pardonu min,
devas esti la stomako
aŭ la lasta inkubo.

Ne estas tre ĝojige inter nuraj senesperuloj,
se oni mem estas nur malgaja matroso.

Mia spegulbildo hatas min,
kaj mi hatas mian spegulbildon.
Ni ne povas flari nin, ĉi tie,
en tiu amara sekundo,
je la koktelejo,
je la koktelejo,
nu, kie aliloke?

Iru hejmen,
alparolas min mia bona spirito,
reen en la ventron de via patrino,
reen al la steloj,
kie estis via patrujo,
kie ĉio komenciĝis,
kaj kien vi, se la noktogardistoj
permesos grandaanime tion al vi,
ankaŭ perdiĝos.

Neniu ĝojo ĉi tie en Sublando,
kaj ĉiuj drinkuloj ĉi tie ne ŝatas vin,
ĉar ili scias, ke ili ne povas konfidi al vi.

Kio do okazis, ke vi estas tiom senkuraĝa?
mi demandas min en memparolado,
ĉe la tria granda glaso da "Kilkenny"
afliktite rememorante la rokgrupon BAP
el Kolonjo.

Drunten im Unterland, beim einfachen Volk,
wo keine Schlipsträger und Postenjäger
sich jemals sehen lassen, gibt es eine Kneipe
mit dem maritimen Namen: "Stadt Hamburg".
Da sitze ich und das Bier schmeckt mir nicht mehr.
Die öden Gespräche muntern mich nicht auf.
Ich kann auch nicht lachen über die Witze,
die dem Politiker "Austauschbar"
und der Politikerin "Augen-zu-und-durch"
gewidmet sind.
Verzeihen sie mir,
aber ich fühle mich nicht gut heute,
Verzeihen sie,
muss der Magen sein
oder der letzte Alptraum.

Es ist nicht sehr lustig unter lauter Hoffnungslosen,
wenn man selbst nur ein trauriger Matrose ist.

Mein Spiegelbild hasst mich
und ich hasse mein Spiegelbild.
Wir können uns nicht erriechen,
hier, in dieser bitteren Sekunde,
an der Bar,
an der Bar,
na, wo denn sonst?

Geh nach Hause,
redet mein guter Geist mir zu,
zurück in den Bauch deiner Mutter,
zurück zu den Sternen,
wo deine Heimat gewesen ist,
wo alles angefangen hat
und wohin du,
wenn die Nachtwächter
dir das gnädig erlauben,
auch verschwinden wirst.

Kein Spaß hier im Unterland,
und alle die Trinker hier mögen mich nicht,
weil sie wissen, dass sie sich
auf mich nicht verlassen können.

Was ist nur passiert, dass du so mutlos bist?
frage ich mich im Selbstgespräch,
beim dritten großen Glas "Kilkenny"
der Rockgruppe BAP aus Köln
betrübt gedenkend.