Enkomputiligis Don HARLOW

Dekutimigo de la lekado de tranĉiloj

de Cezar


Ni, la biciklintaj gecezaroj,
la nedisigebla duopo,
sidas pace enombre de
maljuna kverko antaŭ la ekskursa
restoracio "Kverela arbaro",
ĉar la lokoj sub la sunombreloj
pro Pentekosto jam ĉiuj estas
okupitaj.
Ni trinkas ĉiu sian bieron.
Donjo la saksan "Radeberger"
kaj mi la gistan tritikan bieron
"Franziskaner", kiun mi
trinkadas kun plezuro, de kiam
mi provis ĝin la unuan
fojon en kooperativo
de franciskaj monaĥoj
ie en la Rhoen-montaro.

(Tie, kie mi kunprenis
sur folio en la preĝejo
la sunkantadon
de Franco de Assisi.)

Kaj efektive,
La suno ridas al ni.
La juna kelnerino,
kiu konas nin kiel
biciklantajn gastojn,
same jam de fore
ridetas.

Jen, ĝuste en la momento,
kiam la kelnerino alvenis,
mia kara subite diras
sufiĉe laŭte al mi:
"Sed la lekadon mi bele
dekutimigis al vi."
Ŝi ridetas ĉe tio sian
plej belan rideton al mi,
preskaŭ suspektige.

Mi respondas rikane: "Kiun?"
Ŝi: "Hehe, kial kiun?"
Mi je tio tute senkulpe diras:
"Kiun lekadon vi celas,
Donjomuseto?"

La kelnerino
kiu staras kiel
naiva ŝafido,
tamen ege plezuriĝas
pri nia dialogo.

Donjo respondas kun ridego:
"La lekadon de la tranĉilo kompreneble, kion
vi pensas pri mi, porketo!?"
"Aĥ, tiun, ĉu vere", mi respondas seke. "Tion
mi devas noti al mi, ke VI dekutimigis al mi
la lekadon de tranĉiloj, el tio mi faros poemon."

Mi denove rikanas.

Ŝi trovas krajonon
en sia ruĝa dorsosako,
sed ne notkajeron.
Tial mi devas skribi
tiun poemon pri la
dekutumigo
de mia lekado
de tranĉiloj
kaj de aliaj aferoj
en la adresaron
de la E-kalendaro,
kie ankoraŭ estas
iom da loko.

Post la fino de la notado,
kiam ni estas eltrinkintaj
nian bieron kaj mi krome
manĝis la bonege gustantan
"Soljanka-supon", kiu
transvivis la politikajn ŝanĝojn
sen iuj obstakloj,
mi donas al la linda juna kelnerino
ĉiujn miajn cendojn,
kiujn mi havas en la monujo,
pri kio ŝi videble tre ĝojas.
Verŝajne ne tiom pro
la cendoj mem,
sed pro la gesto.

Kaj mi pensas iomete frivole,
ke mi volonte foje, hm...

Sed Donjo rigardas min tute
impertinente, ŝi ja scias,
kion mi ĝuste pensis.
"Prefere ne, kara",
ŝi diras amuziĝante.

"Kion vi pensas pri mi",
mi diras iomete melankolie,
"mi ja jam eĉ ne plu pensas
pri tiaj perversaj kaj
kontraŭetikedaj aferoj,
ĉu ne, Donjomuseto?"

"Nu, venu", ŝi diras nur seke.

Sed sur ŝiaj lipoj ekmontriĝas
ia delikata kaj kaŝita alludo.