Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Mi estas jam delonge antaŭ vi ĉi tie, kaj mi restos ankoraŭ tiam en tiu silentejo, kiam vi delonge estos reirinta al via familio. Mian nomon, tiun? Tiun mi dum jaroj ne plu aŭdis, tiel, kiel ĉiuj aliaj ĉi tie. Kompreneble, nomojn ni ankoraŭ havas, ĝis ankaŭ ili estos palaj, de l' vento taŭzitaj, forlavitaj, detruitaj, kaj fine forblovitaj. Sed neniu plu alparolas nin per niaj nomoj. Rigardu foje ĉirkaŭ vin. Kion vi vidas? Ĉu vi rimarkas tion? Nomojn kaj nomojn kaj nomojn. Ili ĉiuj estis homoj, iam. Antaŭ ol ili venis ĉi tien. Ĉirkaŭrigardu ankoraŭfoje. Kaj nun rerigardu al mi. Kion vi vidas? Jes, vi vidas nun vortojn ĉizitajn en ŝtonon- sur mian tombŝtonon. Ne forgesu tion, se vi revas plu pri mi, mia kara. Ne forgesu, ke mi estas nun morta por vi. Ĉu vi komprenas? Morta! Foriru do de ĉi tie! Kaj neniam plu revenu! |
