Enkomputiligis Don HARLOW

Surreala sonĝo

de Cezar

Surreala sonĝo	Ein surrealistischer Traum
En tiu ĉi sonĝo mi kuris pene spirante, terurigite kaj tute magriĝinta sur longaj araneaj kruroj kiel figuro de Dali sur kruta kaj longe etendiĝanta rulŝtuparo supren, dume kelkaj junaj damoj malsupreniĝis fantomece kiel nebulvualoj sur la kontraŭdirektaj rulŝtuparoj. Groteske frizita ŝvelmama ino, kiu aspektis, kvazaŭ ĝi elsaltis el pentraĵo de Ensor, sekvis al mi, senhonte alkurante min, kun grandaj paŝoj. Ŝi ridis sarkasme al mi, kiam mi demandis ŝin repuŝante, ĉu la rulŝtuparo efektive kondukas al la metroa stacio. "Ĉu vi ne rimarkas, ke estas superflue ankoraŭ nun demandi tion, ĉar vi nun jam ĉi tie alstiras la finon?" Mi volis supremi tiun respondon, volis eviti ŝin... Sed mia senkonsila vizaĝo faris ĝin videble eĉ pli pretendema. Tamen ŝi ne havis ion vere arlekenan aŭ eĉ brutalan je si. Kiam ŝi pli kaj pli impertinente proksimiĝis al mi, mi subite rekonis ŝin. Ha, tio estis ja la kvieta Sibilo el la metia lernejo. Ŝi estis tute nesensacia ino, kiun mi estis forgesinta por ĉiam. Ne!! SXI ne estis pro absurda timo gaja aŭ malesperiĝinta. SXI ne volis minaci min. Ŝi ankaŭ ne estis danĝera. Ŝi estis nur subite tre erotika. Spite al sia necerta antaŭsento kaj denaska emo al la fatalismo, ŝi estis propre ankoraŭ nun sen diveno kaj naiva, tiel, kiel ŝi ĉiam estis. Kaj tial SXI ne timis. Sed kiam ŝi rekonis min, ŝi transformiĝis subite en monstron kaj laŭte ridadis, pli kaj pli laŭte kaj histerie. Ŝi montrofingris al mi kaj kriis: "Tio estas ja tiu Cezar! He, homoj, tiun mi ja konas!" Mi havis subite la senton kvazaŭ dek rulŝtuparoj ruliĝus super min. Mil da okuloj subite moke ruliĝis al mi... "He, Cezar, sinjoro Bluo, Delfino kaj papiliokaptisto, vi ja ne rekoneblas, kiel vi fartas do? Hahahahahaha..." Estis tiom malgrable al mi. Mi estis tiom embarasita kaj ne sciis, kion mi diru.	In diesem Traum lief ich keuchend, entsetzt und ganz abgemagert auf langen Spinnenbeinen wie eine Figur Dalis eine steile und sehr langgestreckte Rolltreppe hinauf, während einige jungen Frauen gespenstisch wie Nebelschwaden auf den Gegenseiten hinunterwallten. Eine grotesk frisierte vollbusige Frau, die aussah, als wäre sie aus einem Bild von Ensor entsprungen, folgte mir, in langen Schritten sich schamlos herandrängend, nach. Sie lachte mir sarkastisch zu, als ich sie abwehrend fragte, ob die Rolltreppe wirklich zur U-Bahnstation führe. "Merken sie denn nicht, daß es überflüssig ist das jetzt noch zu fragen, weil sie doch nun hier schon auf das Ende zusteuern?" Ich wollte die Antwort verdrängen, wollte ihr ausweichen... Doch mein ratloses Gesicht machte sie offenbar noch begehrlicher. Jedoch hatte sie nichts wirklich Närrisches oder gar Brutales an sich. Als sie sich mir immer offensichtlicher näherte, erkannte ich sie schließlich wieder. Ja, das war doch die stille Sibylle aus der Berufsschule. Sie war eine ganz unspektakuläre Frau, die ich für immer vergessen hatte. Nein! SIE war nicht aus einer absurden Angst heraus fröhlich oder verzweifelt. SIE wollte mir nicht drohen. Sie war auch nicht gefährlich. Sie war nur wie immer natürlich und auf einmal sehr erotisch. Trotz ihrer vagen Vorahnung und einer angebornen Neigung zum Fatalismus, war sie eigentlich noch immer so ahnungslos und naiv, wie sie es immer gewesen war. Und darum fürchtete SIE sich nicht. Aber, als sie mich erkannte, verwandelte sie sich plötzlich in ein Ungeheuer und fing an laut zu lachen, immer lauter und immer histerischer. Sie zeigte mit Fingern auf mich und schrie: "Das ist doch dieser Cezar! He, Leute, den kenne ich doch!" Ich hatte plötzlich das Gefühl als würden zehn Rolltreppen über mich hinwegwalzen, tausend Augen rollten plötzlich höhnisch auf mich zu. "He, Cezar, sinjoro Bluo, Delphin und Schmetterlingsfänger, du bist ja nicht wiederzuerkennen wie geht es dir denn? "Hahahahahahaa...." Es war mir so peinlich. Ich war so verlegen und wusste nicht, was ich sagen soll.

Surreala sonĝo

Ein surrealistischer Traum

En tiu ĉi sonĝo mi kuris pene spirante,
terurigite kaj tute magriĝinta
sur longaj araneaj kruroj
kiel figuro de Dali sur kruta kaj
longe etendiĝanta rulŝtuparo supren,
dume kelkaj junaj damoj
malsupreniĝis fantomece
kiel nebulvualoj sur la kontraŭdirektaj
rulŝtuparoj.

Groteske frizita ŝvelmama ino,
kiu aspektis, kvazaŭ ĝi elsaltis
el pentraĵo de Ensor, sekvis al mi,
senhonte alkurante min,
kun grandaj paŝoj.

Ŝi ridis sarkasme al mi,
kiam mi demandis ŝin repuŝante,
ĉu la rulŝtuparo efektive kondukas
al la metroa stacio.

"Ĉu vi ne rimarkas,
ke estas superflue
ankoraŭ nun demandi tion,
ĉar vi nun jam ĉi tie
alstiras la finon?"

Mi volis supremi tiun respondon,
volis eviti ŝin...
Sed mia senkonsila vizaĝo
faris ĝin videble eĉ pli pretendema.
Tamen ŝi ne havis ion vere arlekenan
aŭ eĉ brutalan je si.

Kiam ŝi pli kaj pli impertinente
proksimiĝis al mi, mi subite rekonis ŝin.
Ha, tio estis ja la kvieta Sibilo el la metia lernejo.
Ŝi estis tute nesensacia ino,
kiun mi estis forgesinta por ĉiam.

Ne!! SXI ne estis
pro absurda timo
gaja aŭ malesperiĝinta.
SXI ne volis minaci min.
Ŝi ankaŭ ne estis danĝera.
Ŝi estis nur subite
tre erotika.

Spite al sia necerta antaŭsento
kaj denaska emo al la fatalismo,
ŝi estis propre ankoraŭ nun
sen diveno kaj naiva,
tiel, kiel ŝi ĉiam estis.
Kaj tial SXI ne timis.

Sed kiam ŝi rekonis min,
ŝi transformiĝis subite en monstron kaj
laŭte ridadis, pli kaj pli laŭte kaj histerie.
Ŝi montrofingris al mi kaj kriis:
"Tio estas ja tiu Cezar!
He, homoj, tiun mi ja konas!"

Mi havis subite la senton
kvazaŭ dek rulŝtuparoj
ruliĝus super min.
Mil da okuloj subite
moke ruliĝis al mi...

"He, Cezar, sinjoro Bluo,
Delfino kaj papiliokaptisto,
vi ja ne rekoneblas,
kiel vi fartas do?
Hahahahahaha..."

Estis tiom malgrable al mi.
Mi estis tiom embarasita
kaj ne sciis,
kion mi diru.

In diesem Traum lief ich keuchend,
entsetzt und ganz abgemagert
auf langen Spinnenbeinen
wie eine Figur Dalis eine steile
und sehr langgestreckte Rolltreppe
hinauf, während einige jungen Frauen
gespenstisch wie Nebelschwaden
auf den Gegenseiten hinunterwallten.

Eine grotesk frisierte vollbusige Frau,
die aussah, als wäre sie aus einem Bild
von Ensor entsprungen, folgte mir,
in langen Schritten sich schamlos
herandrängend, nach.

Sie lachte mir sarkastisch zu,
als ich sie abwehrend fragte,
ob die Rolltreppe wirklich
zur U-Bahnstation führe.

"Merken sie denn nicht,
daß es überflüssig ist
das jetzt noch zu fragen,
weil sie doch nun hier schon
auf das Ende zusteuern?"

Ich wollte die Antwort verdrängen,
wollte ihr ausweichen...
Doch mein ratloses Gesicht
machte sie offenbar noch begehrlicher.
Jedoch hatte sie nichts wirklich Närrisches
oder gar Brutales an sich.

Als sie sich mir immer offensichtlicher
näherte, erkannte ich sie schließlich wieder.
Ja, das war doch die stille Sibylle aus der Berufsschule.
Sie war eine ganz unspektakuläre Frau,
die ich für immer vergessen hatte.

Nein! SIE war nicht aus
einer absurden Angst heraus
fröhlich oder verzweifelt.
SIE wollte mir nicht drohen.
Sie war auch nicht gefährlich.
Sie war nur wie immer natürlich
und auf einmal sehr erotisch.

Trotz ihrer vagen Vorahnung
und einer angebornen Neigung
zum Fatalismus, war sie eigentlich
noch immer so ahnungslos und naiv,
wie sie es immer gewesen war.
Und darum fürchtete SIE sich nicht.

Aber, als sie mich erkannte,
verwandelte sie sich plötzlich in ein Ungeheuer und
fing an laut zu lachen, immer lauter
und immer histerischer.
Sie zeigte mit Fingern auf mich und schrie:
"Das ist doch dieser Cezar!
He, Leute, den kenne ich doch!"

Ich hatte plötzlich das Gefühl
als würden zehn Rolltreppen
über mich hinwegwalzen,
tausend Augen rollten plötzlich
höhnisch auf mich zu.

"He, Cezar, sinjoro Bluo,
Delphin und Schmetterlingsfänger,
du bist ja nicht wiederzuerkennen
wie geht es dir denn?
"Hahahahahahaa...."

Es war mir so peinlich.
Ich war so verlegen
und wusste nicht,
was ich sagen soll.