Enkomputiligis Don HARLOW

Tombejaj anĝeloj

de Cezar

Tombejaj anĝeloj	Friedhofsengel
Ŝtona anĝeloparo sur la urba tombejo en Altenburg. Unu vango de la dekstra anĝelo, preskaŭ la tuta mentono kaj nazduono estas misformitaj ĝis nerekonebleco. Ĉar duono de lia buŝo ankoraŭ ridetas kaj la bele formitaj okuloj estas nedetruitaj, li rigardas tiel, kvazaŭ li volus diri al ni: Ili disŝiris la vangon al mi, sed la bonon en mi, la anĝelon en mi, tiun ili ne povis disŝiri! Tiu vetere detruata anĝelo, kiu aspektas, kvazaŭ trafis lin grenado, ĉirkaŭbrakas kun siaj fortaj brakoj gardante la alian anĝelon. Li premas sian disŝiritan vangon je ties kolo kaj afable rigardas min ĉe tio kun preskaŭ nekomprenebla optimismo, kvazaŭ li volus diri: Rigardu do al mi, vi mortotima homo, ankoraŭ en mia disfalo mi defendas lin, tiun anĝelon, kiu estas mia frato! La alia, la ĉirkaŭbrakata anĝelo, tenas sian plumpiĝintan dekstran manon antaŭventre kaj rigardas kun meditemaj okuloj en la sunon.	Ein steinernes Engelspaaar auf dem Städtischen Friedhof in Altenburg. Die eine Wange des rechten Engels, fast das ganze Kinn und ein Nasenflügel sind bis zur Unkenntlichkeit enstellt. Weil die eine Hälfte seines Mundes noch lächelt und die wohlgeformten selbstbewußten Augen unversehrt sind, schaut er so, als würde er sagen wollen: Sie haben mir die Wange aufgerissen, aber das Gute in mir, den Engel in mir, den konnten sie nicht zerreißen! Dieser verwitterte Engel, der aussieht, als wäre er von einer Granate getroffen, umschlingt mit seinen kräftigen Armen schützend den anderen Engel. Er drückt seine zerfetzte Wange an dessen Hals und ŝchaut mir dabei freuindlich mit einer fast unbegreiflichen Zuversicht entgegen, als würde er mir zeigen wollen: Sieh nur her zu mir, du todesängstlicher Mensch, noch in meinem Zerfall verteidige ich ihn, diesen Engel, der mein Bruder ist! Der andere, der umarmte Engel, hält seine plump gewordne rechte Hand vor seinem Bauch und sieht mit nachdenklichen Augen in die Sonne.
Dec 87	Dez 87

Tombejaj anĝeloj

Friedhofsengel

Ŝtona anĝeloparo
sur la urba tombejo en Altenburg.
Unu vango de la dekstra anĝelo,
preskaŭ la tuta mentono kaj nazduono
estas misformitaj ĝis nerekonebleco.
Ĉar duono de lia buŝo ankoraŭ
ridetas kaj la bele formitaj okuloj
estas nedetruitaj, li rigardas tiel,
kvazaŭ li volus diri al ni:
Ili disŝiris la vangon al mi,
sed la bonon en mi, la anĝelon en mi,
tiun ili ne povis disŝiri!
Tiu vetere detruata anĝelo, kiu aspektas,
kvazaŭ trafis lin grenado,
ĉirkaŭbrakas kun siaj fortaj brakoj
gardante la alian anĝelon.
Li premas sian disŝiritan vangon je ties kolo
kaj afable rigardas min ĉe tio
kun preskaŭ nekomprenebla
optimismo, kvazaŭ li volus diri:
Rigardu do al mi, vi mortotima homo,
ankoraŭ en mia disfalo mi defendas lin,
tiun anĝelon, kiu estas mia frato!
La alia, la ĉirkaŭbrakata anĝelo,
tenas sian plumpiĝintan dekstran manon antaŭventre
kaj rigardas kun meditemaj okuloj en la sunon.

Ein steinernes Engelspaaar
auf dem Städtischen Friedhof in Altenburg.
Die eine Wange des rechten Engels,
fast das ganze Kinn und ein Nasenflügel
sind bis zur Unkenntlichkeit enstellt.
Weil die eine Hälfte seines Mundes
noch lächelt und die wohlgeformten
selbstbewußten Augen unversehrt sind,
schaut er so, als würde er sagen wollen:
Sie haben mir die Wange aufgerissen,
aber das Gute in mir, den Engel in mir,
den konnten sie nicht zerreißen!
Dieser verwitterte Engel, der aussieht,
als wäre er von einer Granate getroffen,
umschlingt mit seinen kräftigen Armen
schützend den anderen Engel.
Er drückt seine zerfetzte Wange an dessen Hals
und ŝchaut mir dabei freuindlich mit einer fast
unbegreiflichen Zuversicht entgegen,
als würde er mir zeigen wollen:
Sieh nur her zu mir, du todesängstlicher Mensch,
noch in meinem Zerfall verteidige ich ihn,
diesen Engel, der mein Bruder ist!
Der andere, der umarmte Engel,
hält seine plump gewordne rechte Hand vor seinem Bauch
und sieht mit nachdenklichen Augen in die Sonne.

Dec 87

Dez 87