Enkomputiligis Don HARLOW

Tio

de Czeslaw MILOSZ

elpoligis Cezar

Aperis en la poŝtolisto "cezarpoezio" 2004.09.24

Tio	Das
Se mi fine povus diri, kio sidas en mi! Elkriante: Mi mensogis vin, homojn, Kiam mi ĉiam denove diris, ke TIO ne estas en mi, kvankam ĝi ĉiam ĉeestas, tage kaj nokte. Kvankam mi ĝuste al ĝi devas danki, ke mi povis priskribi viajn facile flamigeblajn urbojn tiel, kiel ili estas, viajn mallongajn amaferojn kaj plezurojn, kiuj disfalas en polvon., orelajn ringojn, deŝoviĝinta pantalontenilo, la dormĉambroj, la batalkampoj - kaj en ili la scenoj. La skribado estas por mi protekta strategio, per ĝi mi forviŝis la spurojn. Ĉar neniu povas veki plaĉon, kiu kaptas al malpermesita. Mi vokis pri helpo la riverojn, en kiuj mi naĝis, kun pado en la fragmito, en valo, en la resono de la kanto, kiu akompanas vesperan lumon, kaj mi devas koncedi al mi: eĉ, se mi laŭdis la vivon ekstaze, ĝi estis tamen nenio alia krom ekzercado de pli alta stilo. Ĉar ĉiam estis post ĝi tiu TIO, mi eĉ ne volas prinomi ĝin. Tiu TIO similas al la penso de senhejmulo, kiu travagas frostan kaj fremdan urbon. Ĝi similas al la momento, kiam jam encirkligita judo vidas proksimiĝi la pezajn kaskojn de la germana militpolico. Tiu TIO estas, se la reĝofilo foiras en la urbon kaj tiam ekvidas la veran mondon: mizeron kaj malsanojn, la oldiĝon kaj la morton Tiun TIO oni povas kompari ankaŭ kun la perpleksa vizaĝo de iu, kiu ekkomprenas, ke li estas forlasita por ĉiam. Kaj se la kuracisto diras finfinan verdikton, estas kiel tiu TIO. Ĉar la TIO similas al vando kontraŭ kiu oni kuras, por poste gajni la ekkonon, ke tiu ŝtonvando ne retiriĝas, ĉar iu petegas ĝin pri tio.	Könnte ich doch endlich sagen, was in mir sitzt! Herausschreien: Ich habe euch belogen, Leute, Als ich euch immer wieder sagte, DAS sei nicht in mir, Wo es doch ständig da ist, Tag und Nacht. Wo ich doch gerade ihm verdanke, Daß ich eure Städte, leichtentzündlich wie sie sind, beschreiben konnte, Eure kurzen Liebschaften und Vergnügungen, die zu Staub zerfallen, Ohrringe, Spiegel, einen verrutschten Träger, Die Schlafzimmer, die Schlachtfelder - und darin die Szenen. Das Schreiben war für mich Schutzstrategie, Damit verwischte ich die Spuren. Denn keiner kann Gefallen wecken, Der nach Verbotenem greift. Zu Hilfe rufe ich die Flüsse, in denen ich geschwommen bin, die Seen Mit einem Steg im Schilf, das Tal, In dem der Widerhall des Liedes das Abendlicht begleitet, Und muß mir eingestehen: Auch wenn ekstatisch ich das Dasein pries, So war es nichts als eine Übung höheren Stils. Denn immer war darunter DAS - ich mag es nicht einmal benennen. DAS ähnelt den Gedanken eines Obdachlosen, der eine frostige und fremde Stadt durchstreift. Es gleicht auch dem Moment, in dem ein Jude, schon umzingelt, die schweren Helme deutscher Militärpolizei näher und näher rücken sieht. DAS ist, wie wenn ein Königssohn sich aufmacht in die Stadt und dann die wahre Welt erblickt: Elend und Krankheit, das Altern und den Tod. Auch kann man DAS mit dem entgeisterten Gesicht vergleichen, von einem, der begriffen hat, daß er verlassen worden ist, für immer. Und wenn der Arzt ein endgültiges Urteil spricht, ist es wie DAS. Denn DAS heißt gegen eine Wand aus Stein zu laufen, um dann die Einsicht zu gewinnen, daß diese Steinwand keinem Flehen weicht.

Tio

Das

Se mi fine povus diri, kio sidas en mi!
Elkriante: Mi mensogis vin, homojn,
Kiam mi ĉiam denove diris, ke TIO ne estas en mi,
kvankam ĝi ĉiam ĉeestas, tage kaj nokte.
Kvankam mi ĝuste al ĝi devas danki,
ke mi povis priskribi viajn facile flamigeblajn urbojn tiel, kiel ili estas,
viajn mallongajn amaferojn kaj plezurojn, kiuj disfalas en polvon.,
orelajn ringojn, deŝoviĝinta pantalontenilo,
la dormĉambroj, la batalkampoj - kaj en ili la scenoj.
La skribado estas por mi protekta strategio,
per ĝi mi forviŝis la spurojn. Ĉar neniu povas veki plaĉon,
kiu kaptas al malpermesita.
Mi vokis pri helpo la riverojn, en kiuj mi naĝis,
kun pado en la fragmito, en valo,
en la resono de la kanto, kiu akompanas vesperan lumon,
kaj mi devas koncedi al mi: eĉ, se mi laŭdis la vivon ekstaze,
ĝi estis tamen nenio alia krom ekzercado de pli alta stilo.
Ĉar ĉiam estis post ĝi tiu TIO, mi eĉ ne volas prinomi ĝin.
Tiu TIO similas al la penso de senhejmulo, kiu travagas frostan kaj fremdan urbon.
Ĝi similas al la momento, kiam jam encirkligita judo vidas
proksimiĝi la pezajn kaskojn de la germana militpolico.
Tiu TIO estas, se la reĝofilo foiras en la urbon kaj tiam
ekvidas la veran mondon: mizeron kaj malsanojn, la oldiĝon kaj la morton
Tiun TIO oni povas kompari ankaŭ kun la perpleksa vizaĝo de
iu, kiu ekkomprenas, ke li estas forlasita por ĉiam.
Kaj se la kuracisto diras finfinan verdikton, estas kiel tiu TIO.
Ĉar la TIO similas al vando kontraŭ kiu oni kuras, por poste
gajni la ekkonon, ke tiu ŝtonvando ne retiriĝas,
ĉar iu petegas ĝin pri tio.

Könnte ich doch endlich sagen, was in mir sitzt!
Herausschreien: Ich habe euch belogen, Leute,
Als ich euch immer wieder sagte, DAS sei nicht in mir,
Wo es doch ständig da ist, Tag und Nacht.
Wo ich doch gerade ihm verdanke,
Daß ich eure Städte, leichtentzündlich wie sie sind, beschreiben konnte,
Eure kurzen Liebschaften und Vergnügungen, die zu Staub zerfallen,
Ohrringe, Spiegel, einen verrutschten Träger,
Die Schlafzimmer, die Schlachtfelder - und darin die Szenen.
Das Schreiben war für mich Schutzstrategie,
Damit verwischte ich die Spuren. Denn keiner kann Gefallen wecken,
Der nach Verbotenem greift.
Zu Hilfe rufe ich die Flüsse, in denen ich geschwommen bin, die Seen
Mit einem Steg im Schilf, das Tal,
In dem der Widerhall des Liedes das Abendlicht begleitet,
Und muß mir eingestehen: Auch wenn ekstatisch ich das Dasein pries,
So war es nichts als eine Übung höheren Stils.
Denn immer war darunter DAS - ich mag es nicht einmal benennen.
DAS ähnelt den Gedanken eines Obdachlosen, der eine frostige und
fremde Stadt durchstreift.
Es gleicht auch dem Moment, in dem ein Jude, schon umzingelt, die
schweren Helme deutscher Militärpolizei näher und näher rücken sieht.
DAS ist, wie wenn ein Königssohn sich aufmacht in die Stadt und dann
die wahre Welt erblickt: Elend und Krankheit, das Altern und den Tod.
Auch kann man DAS mit dem entgeisterten Gesicht vergleichen, von
einem, der begriffen hat, daß er verlassen worden ist, für immer.
Und wenn der Arzt ein endgültiges Urteil spricht, ist es wie DAS.
Denn DAS heißt gegen eine Wand aus Stein zu laufen, um dann
die Einsicht zu gewinnen, daß diese Steinwand keinem Flehen weicht.