Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
Anonima germana soldatokanto el la 18-a jarcento, buŝe plu dirita.
| Esperante | Germane |
|
1 Turniĝi kien mi povus en tiu trista temp'? En ĉiu loko sin trovus milit' kaj malkontent'. La rekrutiga band', nin ĉasas en la land'. Soldato ĉiu fariĝu: servisto kiel vagant'. 2 En nokto ili alvenis kun ruz' al mia lit'. La leŭtenant' min ekprenis, ne eblis plu evit'. "Ekstaru, pigra frat', vin vokas via ŝtat'. Soldatojn ni bezonas, ne eblas iu kompat'." 3 Adiaŭ nun, familio, amik', doloras tre, Mi devas nun, ĉe Dio, al nia rezidej'. Se restos kampe mi, preĝu por mi al Di'. Ĉielen Li min prenu, animon mian al si. 4 La reĝo nun decidis, ke estu do milit'. Soldatojn oni mortigas batale sen hezit'. Militoj voras nin, rekrutojn kiel min. Milmiloj devas morti, sur kampoj sternas sin. 5 Mi marŝas en katenoj simile al kaptit'. Batate sub malbenoj, mi stumblas al milit'. Ho, Dio, gardu min, mi ege petas vin! La sorton mi akceptos, mi eble kulpas ĝin. 6 Por l' reĝo mi batalos, ĝis mi ne vivos plu, ĝis mia korpo falos en tombon en la fru'. Jen la soldatofin'! Ho, Di', kompatu nin! Tre multaj jam formortis. Kaj kiam trafos min? 7 Se la kanonoj knalas, ektremas la aer'. La kamaradoj falas kaj sinkas al la ter'. Ĝemad' el ĉiu flank' en la soldata rang' Torentoj ruĝaj fluas. Ho, vi senkulpa sang'. 8 Ho, patro kaj gefratoj, jam ne pliploru min. Mi marŝas kun soldatoj, ne eblas ŝanĝi ĝin. Regas en tiu sfer' nur mon' kaj malsincer' Riĉuloj restas hejme, soldatojn kovros ter'. |
1 Wo soll ich mich hinwenden bei der betrübten Zeit? An allen Ort und Enden ist nichts als Krieg und Streit. Rekruten fanget man, so viel man haben kann. Soldat muss alles werden, es sei Knecht oder Mann. 2 Mit List hat man mich g'fangen, als ich im Bette schlief, da kam der Hauptmann 'gangen, ganz leise auf mich griff: "Ei Bruder! Bist du da? Von Herzen bin ich froh! Steh' auf, Soldat musst werden, das ist nun einmal so!" 3 So bin ich nun gefangen, mit Eisen angelegt. Als wäre ich durchgegangen, so hat man mich belegt. Ach Gott, verleih' Geduld, ich bitt' um deine Huld! Mein Schicksal will ich tragen, vielleicht hab' ich's verschuld't. 4 Der König hat's beschlossen zu streiten für sein Land. Viel Kinder werd'n erschossen durch der Feindlichen Hand. Das ist des Krieges Lauf: Rekruten hebt man auf. Viel tausend Kinder müssen ihr Leben geben drauf. 5 Dem König muss ich dienen, so lang ich's Leben hab'. Werd' ich einmal erschossen, wirft man den Leib ins Grab. Allwo in einer Schicht - ach Gott erbarme dich! - viel Kamerad begraben, vielleicht betrifft's auch mich! 6 Man hört Kanonen knallen, dass es die Luft erschallt. Viel tausend Brüder fallen, verlieren ihr' Gestalt. seufzen in ihrem Blut, das stromweis fließen tut, müssen den Geist aufgeben, o du unschuldig's Blut! 7 "Adje nun, Vater, Mutter, adje, mein lieber Freund! Muss mich zur Reis' begeben, zur Residenz noch heut'. Der Himmel schütze euch! Wann ich im Feld bleib', betet für meine Seele, dass ich komm' ins Himmelreich!" 8 "Ach Vater, Schwester, Bruder, stellt euer Weinen ein! Es kann nicht Anders helfen, Soldat' muss ich jetzt sein. 's regieret in der Welt die Falschheit und das Geld. Der Reiche kann sich helfen, der Arme muss ins Feld." |
