Enkomputiligis Don HARLOW
|
Strango kaj frenezo je sunnoktomezo regas dum la strebado por oro. Arktaj horizontoj plenas je rakontoj sangfrostigaj pro ĝia hororo. Ĉiujn priatestis Norda Lum', sed estis plej horora el ĉiuj por mi mia propra ago ĉe Lebarĝa Lago: la cindrigo de Sam McGee. Estis Sam McGee el ŝtat' Tennessee, kie ŝprucas kaj flirtas kotono. Lasis hejman ĝojon, serĉis polusvojon... La kial' kuŝas en Dia kono. Ĉiam li malvarmis, sed Or-land' lin ĉarmis, kaj li ja ne sukcesis foriri, kvankam "Viv' demona estas ja pli bona en la fajro!" ni aŭdis lin diri. Iam, dum Kristnasko, estis peza tasko vadi laŭ Dawson-vojo kun hundoj, dum la vento hajla nin traboris najle tra la faldoj de l' lano, ĝisfunde. Se okul' fermiĝis, tio ja sufiĉis por ke frosto premiĝu sur ĝi. Malagrable estis, tamen nur protestis la voĉo de Sam McGee. Tiun nokton mem, dum en korpoprem' ni plenveste sub neĝon nin metis, hundoj estis sataj kaj en for' vidataj la stelaroj senhalte baletis -- "Ĉefo" jen li diras, "certe nun mi iras ... verŝajne estas la fin', do mi laste petas ... ĉu vi ĝin akceptas? ĉu vi ĵuras, ke vi helpos min?" Jesis mi sen honto, ĉar nea respondo estus manko de karitato. Li sopiris: "Mi, en tiu glaci', ĝis la ostoj malvarmas, frato. Morto min ne ĝenas ... sed mi abomenas hnavi tombon por mi glacian. Do promesu, ke -- ĉu laŭ leĝ' aŭ ne -- vi cindrigos restaĵon mian!" Grandas en efiko peto de amiko preskaŭmorta, mi ĵuris pro tio. Brilo de aŭror' nin trovis for, sed fantome li palis, ho Dio! Al la sled' sinprema, ŝajnis li revema, kaj deliris pri Tennessee, antaŭ noktofalo venis la fatalo: jam kadavro, jen Sam McGee. Tra l' aer' sen vento, en la mortsilento, en hororo mi kuris, sen ĉeso, kun la pezo kroma de restaĵo homa, kiun ligis al mi promeso; dum ni rapidiris, ŝajnis, ke li diris, enŝnurila senkovre, post mi: -- Lace aŭ hantite, estas promesite, vi cindrigos ja tion ĉi! Ja finiĝas ĵur' per plenumo nur ... estas ŝuldo, laŭ kodo de l' pado. Miaj lipoj mutis, sed la kor' balbutis mil protestojn dum mia vagado; kaj dum fajro brulis kaj hundar' ululis en la vastan senhejman neĝlandon, kiel mi malbenis, kiel abomenis tiun palan akompananton! Frumatene (ŝajnis) plian pezon gajnis la kvieta mortaĵo por mi; hundoj lace spiris, tamen ni pluiris ... da manĝaĵo malpli kaj malpli ... Tra l' malbona pado, en frenezirado, mi klopodis fortigi min mem per ĝojiga kanto, kaj la kuniranto, la aĉul' aŭdis min kun ridem' ... Mi kaj mia ŝarĝo apud Lag' Legarĝo haltis ĉe forlasita eksdomo ... estis neĝkovrita ... tamen tuj vidita estis Alice May, ĝia nomo. Mi rigardis kaj, kun subita gaj', pensis pri la kunulo glacia, kaj ekkriis mi: "Tiu domo ĉi estos la cindrigejo mia!" Lignon hakis for el la planko, por ekbruligo de forno, laŭ povo. Prenis el angulo, ĵetis al la brulo, ankaŭ karbon ... bonŝanca eltrovo! Estis bela flamo. Ja malofte samo kaŭzas tiel mirindan ekbrulon. Truon faris mi, kaj metis en ĝi Sam McGee, la glacian kunulon. Do mi ekpromenis, ĉar min multe ĝenis vidi mian amikon forbruli. La ĉiel' ekbruis, vento ĉion skuis, kaj la hundoj komencis ululi. Meze de l' glaci', sur la frunto mi ŝvitis varme, sed marŝis antaŭen. Grasa ondo fuma en mantel' malluma surĉiele sin ĵetis ĉirkaŭen. Mankas la memor', kiel longe for mi batalis kontraŭ la timo, sed je vido de la frua danco stela mi kuraĝis la rea proksimo. Eĉ malsanis mi, sed decidis pri ekrigardo, ĉu ĉio en ordo. -- Fajro, jen mi diris, certe lin kuiris! Mi kuraĝe malfermis la pordon. Meze de la flam', pace sidas Sam, ekrigardas, plezure ridetas kaj parolas: -- Pasu, sed la pordon lasu tuj fermita, karulo, mi petas. Tie ĉi komfortas, tamen vi kunportas la malvarmon kaj ŝtormon kun vi, kaj mi timas, ĉar mi ĵus komencis varmi unuafoje post Tennessee. Strango kaj frenezo je sunnoktomezo regas dum la strebado por oro. Arktaj horizontoj plenas je rakontoj sangfrostigaj pro ĝia hororo. Ĉiujn priatestis Norda Lum', sed estis Plej horora el ĉiuj por mi mia propra ago ĉe Lebarĝa Lago: la cindrigo de Sam McGee. |
