Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
La mondo luktas kun si laokone, Stertoras tra siaj sango-ŝprucoj drone, Tra sang-vual' sin vidas, vivonaŭza, Kaj batas sin kun batalem' senpaŭza, Kaj tordas sian karnon blu-kontuze; Jen ruktas gorĝ', okuloj larmas puse En mortdolor'; okuloj iam klaraj, Sangronkas la naztruoj nun senflaraj ... Ho mondo iam bela, altstatura, Kapabla trafi ĉion per la nura Ekvolo, beljunulo orharara, Muskolgracia, kun okul' blumara, Kun torenttrila rid', kun spir' aroma -- Vi nun fariĝis monstro muko-voma, Vi kadukiĝis, perdis la vivvolon, Elsuĉis jam el la vivo la medolon; La junnaiva vervo, vigla ĝojo Forvelkis kvazaŭ apud flam' levkojo. Ankoraŭ plumbajn jarojn da turmento Vi trabaraktos malgraŭ plora pento; Ne savos vin plu preĝoj al la dioj, Kiujn vi malobeis, nek ĝemkrioj: Vi devos morti orfe, malrapide, Fruntadi viajn krimojn vid-al-vide. La prafabelo pri l' diar-krepusko Verigos -- falis Uro, Kuzko, Kaj mil potencoj de l' antikva mondo -- Nun venis via vic' por la pritondo, Eŭropo trimiljara, pekrompita! Ne svingu brakojn en angoro ŝvita, Ne kriu, aŭ vi eble tuj sufokos La spiron lastan -- kaj najbaroj mokos Pri l' morto fia de la superbela Juvelkronita princo, kiu ĵetis La benojn for, kaj kun diablo vetis, Ke li la Universon povos logi En Inferon. Tempo por mensogi Forpasis. Ho Eŭropo, mi bedaŭnas, Ke vi, iame nobla, kote kaŭras Pro l' troa emo al plezuro mona Kaj al milit' vultura. Febre sonas Plorgluta via fin' ... |