Enkomputiligis Don HARLOW |
I. |
---|
Kun tago leviĝinte, mi rigardas la vekiĝantan landon tra l' fenestro; maloftaj bruoj sin aŭdigas: frapo pedanta de la pluvo sur la frondoj, dislokaj krioj de l' sonoraj kokoj, kaj, pase, tinto de l' preĝej-horloĝo. Fronte al mi, piceoj verde kovras deklivojn de l' ĉirkaŭaj montoj, krom taĉmento da abioj nigraj, kiuj descendas kojne ĝis la riverbordo, kvazaŭ giganta greg' da praaj uroj forpuŝus de l' trinkej' timemajn brutojn. Matena vent' frostigas sube l' akvon. Kaj antaŭ tiu ĉi pejzaĝo freŝa, dube vualita de l' falanta pluvo, medite lasas mi l' okulojn vagi ... Kial ne apudestas vi, ho kara, ĉe la fenestro, apogita al mi kun kap' sur mia ŝultro, kaj la brako ameme ĉirkaŭ mia kol'? Ni vidus simile, post amplena nokt', la sunon distrui nubojn per radiaj pingloj, ni sentus ankaŭ kuri venton viglan tra niaj haroj, kaj pluverojn gliti laŭ vangoj, kiel larmoj senamaraj. Ni ĝuus plene ĝojon de l' naturo senarte malvolvanta siajn belojn ĉe la unuaj kisoj de la suno; kaj naĝus ĉirkaŭ ni odor' de amo, ĉi penetranta, korŝancela spiro, kiu elŝvebas el amantaj paroj ... Mi lasas min tradrivi laŭ ĉi revo, mi sentas varmon de l' amata karno, elastan flekson de la korp' konata, neforgesitan tonon de la rido amika ... Vane. Sola restas mi, tutsola en la frida mateniĝo; kaj por mildigi tiun elreviĝon, por trompi lasitecon, nun mi skribas al vi malgajajn tiujn pensojn, antaŭ la suno leviĝanta en lazuro. |
II. |
Premvarme ŝvitas nia sfer'; ĉe l' kvar kafej-terasoj eksvarmas funge ar' da glasoj : tre Schwartz'a atmosfer'. Laŭ strat' paŝadas, kun murmur' kaj gvat', uzinistinoj: Skarlat' je frontoj, ŝvit' je spinoj; dormstat'. Mi skribas. Nur kelnero en ĉi anemi' pretere de l' foteloj, freŝnerve ĵonglas per boteloj. Leteron skribas mi. La hund' oscedas; la kurten' el punta ŝnuro kribras la sunon kaj la muŝojn. Skribas mi nun al vi -- kaj jen, Jen ŝajnas gliti, kiel mev', helfajna via bildo, dum fajfas radiofon' en mildo: "Ce n' est qu'un rève, un joli rève ..." |