Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
| I. |
|---|
|
Sur kajo de la stacidom' Vi signis al mi per la mano, Kun hezitema ekesper', Kiel, perdite, la infano. Barante l' vojon inter ni Vartrajno rampis malrapide; Ni ambaŭ staris sur la bord' Apartigite -- vidalvide ... Sed kiam fine trovis mi Pasejon, apud vi mi haltis Senvorte kaj konfuze, ĉar En brusto mia koro saltis ... |
| II. |
|
Mia kor' estas for, for de mi ĝin perfortis kaj forportis unu -- ŝi ... Kion fari, se ne plori, dum mi estas dis de l` kara? Viv' dolora, viv' amara, kiu povas nur memori! Nur ektremo de Ŝia buŝ, nura ĝemo, fingrotuŝ' -- ĉio estas por l' anim` fea sorĉo, kies dolĉo brute sensaĝigas min. Kaj mi vagas nun, kaj agas simple kiel frenezul', pro la infaneca fido, pro la vigla ĝojavido, pro brildenta ŝia rido, kiu de ŝi ŝprucis el okul' . . . Mia kor' estas for, for de mi; ĝin perfortis kaj forportis unu -- Ŝi ... |
| III. |
|
Sur malnova la remparo Babiladis nia paro Milde, ĝis la sunsubir' ... Kaj ĉe tiu rememoro Min premegas plorangoro, Mi ekdronas en sopir'. Kie nun vi estas, kara? Kiel for de mi! Amara, Ĉe l' palpebroj perlas ros' ... Sed el tiu roso ĝermos Multa flor', kaj sin malfermos Pli ol unu freŝa spros'! |