Enkomputiligis Don HARLOW |
Stelaroj malproksimaj, belserenaj, brulantaj kiel la anĝelokul', el kiaj florherbejoj lumoplenaj flugpendas hele via stranga tul'? Ĉu en vi, senmezura fajrujaro, ankoraŭ la platen' estas vapor', aŭ tegas vian mason nigra maro sen fiŝoj, sen koraloj, sen kolor'? Ĉu viajn ebenaĵojn primitiva Mistero superregas en silent', aŭ vin trairas la bestar' ekviva: praelefantoj, megatera gent'? Ĉu estas ĉe vi homoj, miaj fratoj, regantaj super Viv' kaj super Am', aŭ, kiel ni, la teraj mortpunatoj, ekkonis la doloron ili jam? Per kiaj mitoj ili reprezentas la idealajn revojn de la em'? Ĉu pri idoloj ili fundamentas, aŭ kredas esti dioj ili mem? Miljarojn teraj homoj ja sopiris je l' Ver', sed penoj vane servis ĝin. Ĉu ili, pli maljunaj, ĝin akiris? Pli junaj, ili ĉu konservis ĝin? Ho, kiu scias, steloj senmezuraj, Ĉu la Mister' ne estas jam ĉe vi, kaj vi, tra l' spacoj de l' ĉiel' lazuraj sciigas nin per via harmoni'! Ho jes! ĉar tra ĉiela stelvizio rakontas vi, per via vigla brul', misterojn de la Ĉio kaj Nenio, al mi, malgaja ĉiam revemul'. Sed estas vane: homa karno mia komprenon baras ja de via vort'. Nun diru: ĉu mi do dum tago ia komprenos vin, libera post la mort`? |