Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
| I. |
|---|
|
Malhelblua nokto melankolias ... Sonĝas konko de dezertega lago ... Plena luno brile en ĝin nun fluas kvazaŭ larmego. Lace delikata zefiro blovas bonodoron preman de strangaj floroj trans la vastaj akvoj. Enflirtas lunon nokt-papilio. Mi ekkantas. Mia soleca kanto sonas malĝojege kaj senespere, flirtas for, velur-papilio, lunon lace ... solece ... |
| II. |
Super la monteto arĝentas nokto. Turmentitan alkrucigitan korpon tre humile per arĝento konture ĝi nun ekpentras. Trankvileco sonoras pi-ekstaze ... El arĝentlun-pelvo defluas Dio de monteto. Dolĉa, bona, pacama Dio verŝiĝas. Konfuzita mi staras kaj naiva. Longan tempon miras mi pri la brilo ... Ebriigas nokto tia de paco, paco arĝenta. |
| III. |
|
Dio benis vesperon, tre benema, Jen mi kuŝas en malvarmetaj herboj. Papilioj nigretaj ĉirkaŭ l' kapo svarmas ebrie. Pendas super mi lampo en la krado de arbeto sonĝanta pri sunbrilo, birdotrilo. Arĝenta pendas lampo: luno matura. Revas mi. Mi admiras vesper-morton ... Brilan lampon pendigis Dio bona en kvieta primorta revo mia: lunon maturan. |
| IV. |
|
Dolĉa nokto arĝentas; oras vino. Levu glason, edzino! Ĝia vango rondan vangon de mia glaso tuŝu! --: Ambaŭ ekridu! Vian nigran hararon luno pudras nun per polvo arĝenta. Ŝajnas garni maljunaĝo jam vian ĉarman kapon, kara edzino. Mensogulo, vi luno, mensogulo! Por ni oras ankoraŭ la juneco, floras, oras, odoras kiel vino en la pokaloj. |
| V. |
|
Ekgrandiĝas luno, la flamo pala. Rivereto ŝprucajn fajrerojn ĵetas. Jen, en bluflametaj kolĉikoj staras mia edzino. Mi parolas gaje pri nia amo. Nek ekardis ĝi kiel flama luno, nek forcindros kiel kolĉika flamo: ĝi ja eternas. |