Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Tagmez'. Somera ard'. Soleca benko sur pin-arbara rando. Post du horoj ekiros mia vagonar'. Silento. Langvore revas en la varm' la floroj. Inter ni ŝvebas ia festa sento pri adiaŭ, disigaj vojoj, foroj. Kaj nun, en lasta hor', l' unuan fojon por kis' amika lipojn vi proponas: kaj tutan mian solon kaj malĝojon en ununuran kison mi ordonas. Unua-lasta via kis': sur vojon kiel donacon dolĉan vi ĝin donas. Kaj post la kiso, jen rigardo hasta al la kolor-magi' de via juno. Ho ĉi rigardo lasta, trista, ĉasta, ho kurta hor' de ĉi pasema kuno: jen koren tranĉas kun impeto drasta l' efemerec' de ĉia homa Nuno. L' arbar' gardstaras post ni kaj ĝin mute la sun' surŝutas per radiogarboj, mi tenas vian manon; lante, tute enretas nin la bunte brilaj farboj. Kaj, kiuj foje en ĉerkformo glute nin manĝos: ie staras jam la arboj ... |