Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Silentas la tombej', nur foje-foje eklaŭtas bru' obtuza de l' landvojo proksima: jen muĝanta kornsignal' de hasta veturilo, jen ridego san-tinta de ludema infanaro. Malfrua horo posttagmeza. Orajn radiojn siajn lace sendas jam la ruĝvizaga tombgardist': la suno. (Li eble tro proksime klinis sin malsupren al ĉi flora montdeklivo, ĉar logis lin l' odoro maje pompa de ĉi tombej' surmonta kaj li trinkis avide, longe el ĉi floro-vino etera, ĝis ekruĝis lia vango pro sango-bol' kaj sian kapon svenan nun portas li por hejma ripozado.) Nur kelkaj nigraj siluetoj glitas for al la urb' kuŝanta en la valo, rigard' ilia sopirtreme tuŝas la tomban krucon de l' mortinto kara, sed jam direktas sin ilia paŝ' al la tumult' foira de la vivo. Ĉar se interna vund' instigus serĉi retrankviliĝon finan sur la Mont': por plua servutado la piedojn altiras la vivritmo de la val'. Ĉiama movo, vibro, hastaj gestoj, ŝanĝiĝ' eterna, lukt' senfina, celo forkura, svarm' formika, rev' disflua, ĉiama nov', eterna ripetad', naskiĝ' kaj morto, morto kaj naskiĝo: jen en la valo la program' kutima. Alia leĝo regas sur la Mont': ĉi tie gestas nur la mut' marmora, ĉi tie kantas nur odor' siringa, ĉi tie kreskas nur la herb' surtomba, ĉi tie amas nur la kor' rompita, ĉi monto estas Tristolando, kie feliĉa estas nur la hom' entera. *Homlonga, verda tomb', ĉekapa kruco,benketo, juna arbo ĉe piedo, argila vaz' kun floro ĉiam freŝa: jen tuta posedaĵ' de hom' estinta. Silenta larmoflu' sur benk' soleca, fiŝkapto de sinpelaj memorbildoj, surkruca kis' piece alspirita: jen trezorar' de homo postvivanta. *Ekaras jam la ombroj de l' krepuskopor venki kun violkolore-nigra triumfo la armeon de la tago, la stelpopol' scivole ekdirektas rigardojn frost-arĝentajn al la ter', en lum' transcenda naĝas la tombejo; la larmajn vangojn de la funebranto ektuŝas mild-konsole la venteto: kvazaŭ el tombo la mortinta man' etendus sin por lasta karesado. |