Enkomputiligis Don HARLOW

Alten

de Edwin De Kock

Aperis en Fajro sur mia lango (1967)


Post la furiozo de la neĝo,
kie mi kruelajn montojn grimpis,
preter ŝultro de la murdaj rokoj,
subite, momente, paŝis delikate
trans la kotan de la menso padon
blanka svelto de nebula belo.
Preskaŭ pri l' supreno rezigninte,
por regliti en epokofundojn,
sub netolerebla ŝarĝo de la horoj,
mi plumarŝis. Vojo stretiĝanta ―
baldaŭ ĝi solviĝos inter gruzo
kaj la lastaj herboj, kun la spuroj
de penintaj antaŭ mi soluloj;
sed mi devas bati tra la vento,
por pli alten stumbli, dum la eĥoj
serpentakre siblas subpiede.
Mi ne scias, tamen, por kion trovi
se mi fine sur la supro starus
ekster tempo kaj la flua mondo.
Pli proksimi al la turmento, eble,
ĉe la ekvizio de eterno
kiu sombre ĉirkaŭmanas min
dum kalejdoskopaj, tremaj tagoj
skuas la kolorojn de la koro.
Sed mi provos, kvankam mi ja falos
ie sub krutaĵo vertikala
antaŭ la fina, beata malsereno;
ĉar mi estas homo, kiu premus,
best' tragika, tra la menskribrilo
ĉion duran, ĝis la lasta ŝtono
de planeda indiferento, por trovi
Ion Ian ― kaj min spektre spronis,
dummomente, tiu ekvideto.