Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Hieraŭ estis kvazaŭ marpentraĵo. Amasoj kuŝis sur la sablo. Sun' tritika el paletro de van Gogh... Nun la vento veas larĝebuŝa kaj imagojn vokas el la fundoj. Koralaj insuletoj, glacimonto kaj inkuboj de la maristaro min obsedas. Tra la menso naĝas, el ia prao de la rasmemoro kaj preter ciuj plaĝoj de rekono, Io kun skvama vost' kaj okulegoj en kies flavo la futuro flamas ― sunoj kaj mondoj kaj la homa spur' de plandoj blumalsekaj el la maro. La vento subtegmenten manon metas ĵus prenitan el ondegoj for. Ĝi ree memorigas: pri la pluvoj, eĥovoĉoj el la ondoj, ĥor' de ĉiuj prariveroj sur la tero, ties plendoj kaj precipe nun pri certa urbo apudmara. Foje sur herboza kabo de sopiroj la mortintoj vivis. Ho poeto, mi neniam viajn kantojn legis, sed vi ekzistis, ĉu, kaj lingvo via? Nenie estas resto aŭ reveno. La realo en la oceanoj pro amorf' saviĝas. Lok' alloga, la hom' forgesas pri la damne vera, ĉar ŝira lupo li kun feraj ungoj. Vi multon vidos preter tuŝ' kaj senso. Tuta historio sorbiĝinta tra la koro sub la ondojn fluas, febre batas sur la manradiko, en parol' alia ektransvivas ― eble ― kaj trovas ekster risk' de ŝimo novan elementon de ekzisto. Forte veas vento sur la mar', kaj oni morgaŭ ŝipdronintojn havos. Fiŝistoj kun esperoplena sango falos el la ĉen' de pluaj tagoj. Ret' ŝarĝita fundeniĝos fine, ĉar postulas Io por si mem oferojn akvajn. Sonĝoj kaj simboloj ĝis signif' trudiĝas, tra la bruo, en la maro, kolektej' sentempa... Fluso kaj forfluo. Tra la kor'. |
