Enkomputiligis Don HARLOW

El La Konflikto de la Epokoj

de Edwin De Kock

Aperis en la samnoma libro (1984)


I
Sur la radego de la tagonoktoj
mi kuŝis iun horon larmamare,
ligite en tortur' pro propraj pekoj,
kun ve' kaj vundoj de la tuta mondo.
Malgraŭ la suna kampo bunttapiŝa
kaj harsusuro de l' anĝelaj arboj,
sub mi pulsadis terdinam' kruela ―
kies kurento miajn pensojn tordis,
sen ajna ŝanco de turmentmildigo.

Sed tiam mian ŝultron mano tuŝis.

Levinte mian kapon plornebule,
mi vastan viron vidis, statustaturan,
kian la misfaranta ter' ne naskis
dum ajna homepoko en memoro.
Sed, brunhaŭtulo bluokula, li
de nia speco ŝajnis kunmetito,
kvazaŭ la trajtojn donus ĉiu raso.

"En kiu ejo via korp' forĝitis?"
Pro miro demandinte, mi silentis,
timante troaŭdacon.

Respondis li:
"Mi estas Henoĥ, iam pratempulo,
komisiita forkonduki vin
el tiu labirint' de viaj pensoj.
Venu!"

Subite malaperis ĉio:
ĉielokula sunpupilo, kiu
gvatadis min dum la animangor',
arbkampoj, larĝaŝultraj montgigantoj
kaj la rivero ĉiam babilema ―
viŝitaj tute for, kvaz' en lernejo
farbkreta desegnaĵo fro tabulo.
Kaj ĉirkaŭ ni la astroj floris grandaj
aŭ diste etaj, ĉie en buntabundo.

La kondukanto, nigra silueto,
kvaz' por preventi mian timon, diris:
"Scienc' de milionoj da jarcentoj
subtenas nin, kaj pli Potenca Povo,
kiuj tra vastoj inter la sistemoj
al nia celhaveno vojon donos."

Sigelis mian langon konsternego,
sed fine mi balbutis: "Kien do?"

"La praan mondon de la universo,
fonton de l' ekzistado kaj amaroj."

Kaj dum li diris, jen la stellanternoj
moviĝis. Foje tiajn somernokte
kun la patrin' mi vidis, infaneto,
ektimigitajn en ĝarden' lampirojn.

Unu sunego ŝajne al ni saltis,
sed, lumebriaj papilioj, ni
al tiu fajr' proksime preterflirtis
kaj en sekuro rapidadis plu.

Min ekvideto frapis de planedo
kun nigra dorso kiu lumojn portis,
scivolige kaj sorĉe palpebrumajn;
sed kvazaŭ por enŝlosi la demandon
antaŭ ol langosojlen ĝi atingus,
mia gvidanto neis la supozon,
ke cele tiun mondon ni vojaĝas,
nek volis li diskuti ajnon plu.

Ege ni akceliĝis, ĝis la astroj
kunkudris la distancojn lumfadene,
kaj tiam ― kvazaŭ inkomar' subita
ĉion formakulanta ― nin inundis
la mensengluta nigro, truprofund'.

"Kuraĝon!" Lia voĉo tuŝis min
kiel la timforlula man' konsola
de la mortinta, nun pli kara patro.
"Ni jen transsaltas lumrapidbarilon,
spitante oldan tempon, doganiston,
kiu ― se terscience vi alfulmus ―
pagigus vin per via tuta vivo,
por treni vian korpon pezigitan
unu paŝeton sur la longa vojo
kiun dum ĉi momentoj nun ni iras.

"Kiel naĝanto iam enakviĝas
kaj ne penadas trans rezistan ondon,
sed subpasejon tra la mola akvo
fosas, ni lerte tra plaŭdantaj horoj
kaj galaksia multo pluen plonĝas."

Kaj antaŭ ol la fraz' surlipe mortis,
subite reŝaltiĝis astrampoloj,
sed en konstelacioj nekonataj.

Ne plu la juvelanta Suda Kruco
sur la nigra brusto de l' nokto pendis,
nek polvis blanke laktovoja strato,
irej' por zodiaka hom' aŭ besto,
kies lumbildoj stelsorĉitojn ĉarmis.
Ĉie la figuraĵoj fajris novaj
kun nomoj kiujn mia plum' ne konas.

"Ĉe tiu stel'," vojmontris la kunulo.

Reviziita en kvinjambojn, 1984, Diadone