Enkomputiligis Don HARLOW |
Tra la park' promenas nokte La filino de l' alkaldo; Tamburegoj kaj trumpetoj Sonas brue de l' kastelo. „Jam min tedas la dancado Kaj la dolĉaj, flataj vortoj, Kavaliroj min afekte Komparantaj al la suno! Tro min tedas jam ĉi tio, De la tempo, kiam nokte Mi ekvidis kavaliron Kun liuto min loganta. Kiam li kuraĝe staris Kun okuloj radiantaj En vizaĝo noble-pala, Li similis Sankt-Georgon.“ Tiel pensis Donna Klara Mallevante la okulojn ... Kiam ŝi rigardas supren, Staras jen la kavaliro ... Manpremante, amĵurante Ili iras en lunbrilo; Dolĉe flatas la zefiro, Rozoj klinas sin salute. Rozoj klinas sin salute Kiel ardaj amsenditoj .... „Sed, amata mia, kial Vi subite ekruĝiĝis?“ „Pikis kuloj min, karulo, Kaj la kulojn mi malŝatas En somero, kvazaŭ ili Estus judoj ― longnazuloj.“ „For la kulojn kaj la judojn!“ ― Diras li kun amkareso ― „Jen, de l' migdalarboj falas Mil' da blankaj florfolioj. Mil' da blankaj florfolioj Verŝas dolĉan bonodoron; ― Sed, amata mia, diru, Ĉu vi amas min tutkore?“ „Jes, mi amas vin tutkore; Mi ĝin ĵuras pro l' Savinto, Kiun per malic' mortigis Iam malbenindaj judoj.“ „For Savinton kaj la judojn!“ ― Diras li kun amkareso ― „Malproksime, kvazaŭ sonĝe, Blanklilioj balanciĝas. Blanklilioj balanciĝas Kaj la stelojn alrigardas .... Sed, amata mia, diru, Ĉu ne false vi ekĵuris?“ „Mi ne konas la falsecon, Kaj en mia koro estas Eĉ ne guto de l' nigruloj, Aŭ de l' fia, juda gento.“ „For nigrulojn kaj la judojn!“ ― Diras li kun amkareso, ― Kaj al mirtoflora laŭbo Li kondukas la amatan. Per la molaj amo-retoj Li ŝin kaŝe ĉirkaŭplektas; ― Kelkaj vortoj ― longaj kisoj, Kaj la koroj ĝojpleniĝas. Dolĉan kanton gefianĉan Kantas nun la najtingalo; Kvazaŭ torĉdancante saltas Lampiretoj en la herbo. En la laŭb' silento regas, Nur misteran oni aŭdas Murmuradon de la mirtoj Kaj de l' floroj la spiradon .... Tamburegoj kaj trumpetoj Jen eksonas de l' kastelo, Kaj forsaltas Donna Klara El la brak' de l' kavaliro. „Jen, karulo, ― ili vokas! ― Antaŭ kiam ni disiĝos, Diru vian karan nomon Retenitan tiel longe.“ Kaj la kavalir' kun rido Kisas ŝiajn blankajn manojn, Siajn lipojn, ŝian frunton, Poste li konfesas jenon: „Mi, amato via, estas Filo de la multlaŭdata, Granda, instruita Rabbi; Israel' de Saragosa.“ |