Enkomputiligis Don HARLOW |
Venas minutoj nubaj, malhelaj, Kiam la vivo ŝajnas ruin', Kaj de la morto grincaj makzeloj Klake tamburas kanton de l' fin'. Venas minutoj al la spirito, Kiam ĝi ŝlosas sin per serur' Kaj erinace pikiligita Pacon ermitan deziras nur. Venas momentoj al la animo, Kiam ĝin lasas ĉiu esper' Kaj jam videbla strias la limo Inter la esto kaj la eter'. Tiuj momentoj vokas al kvito Kun ĉiu celo, kun ĉiu ĝoj' -- Ĉar post la limo, froste signita, Ĉesas subite la nuna voj' ... Ha, se almenaŭ estus ĝi paco Kaj estingiĝo de l' vana brul', Vera ripozo por ĉiu laca Kaj dispremita sklava terul'! |