Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Ne sub tondra bruo de l' tamburoj Kaj ne kun bravuraj marŝaj vortoj, -- Sen vendema flato de l' aŭguroj, Sen armila brilo kaj eskortoj Mi vin vidas, kara Patrolando. Vi aperas antaŭ mi dolora, Sed en via plena, sankta grando: Bonanima kaj serene-kora. Viajn manojn kovras kaloj krustaj, Sur la ŝultroj -- vesto memfarita, Kaj la vortoj simplaj, vortoj justaj Sigeliĝis sur la buŝ' fermita. Vian tutan belon de l' okuloj Mi sen larma roso ne eltenas; La animo dronas en la bruloj, Kaj la koro, sopirante, svenas. Vi renkontas min kun vort' riproĉa, Kun patrinaj fido kaj admono, Sed en ĉiu diro severvoĉa Sonas mildaj notoj de l' pardono. Alte kronas vin unika suno, En la klaraj larmoj freŝlavita -- La Fenikso de la monda juno, Renesanco de la viv' civita. Sed kun via nova kredo flama Je la venko de la bravaj koroj, De ekstere restis vi la sama, En pejzaĝoj, bildoj kaj koloroj: Buklaj pinoj, poploj kaj tilioj, Kaj sekalaj kampoj kiel maro, La ĉielo en paletaj strioj Ĝis la denta rando de l' arbaro; En majesta fluo la riveroj Larĝe siajn disetendas bordojn Kaj kolosaj montoj en fiero Mute gardas kontinentajn pordojn ... Ofte, ofte havas mi minutojn De malĝojo, tremas kaj sopiras, Tiam sentas mi la salajn glutojn Kaj la brusto tre profunde spiras; Tiam ĵetas sin sur la genuojn Al piedoj viaj peka filo, Ĉirkaŭprenas la truitajn ŝuojn Kaj la teron kisas en humilo. |
Varsovio, 14.4.1925
