Enkomputiligis Don HARLOW
|
Don Quijote de la Mancha, Inĝenia la hidalgo... Sur la longa voj' disbranĉa Vin minacas kruc' kaj galgo (1). Sed kun vervo kaj fiero Luktas vi, rajdant' naiva -- Dum vi vagas sur la tero Konscienco estas viva. |
|
Glitas ombroj sub la luna bril' Kaj klakklakas hufoj resonante... For de la senhonta kamaril'! Trotu plu, fidela Rocinante! Jam longega estas la distanc' Ĝis la iam forlasita hejmo... Ĉe la mano pendas akra lanc' Sur la kap' radias kupra helmo. Ne zorgante pri filistra dec' Tra sennombraj urboj kaj anguloj Rajdis vi, adeptoj de justec'. Sindonemaj trampoj kaj stranguloj. Kiel nigraj monstroj el delir' Muelejoj staras ĉe vojrando... Levu lancon, brava kavalir' Kaj galopu al la aĉa bando! La grandeco ne konfuzis vin -- Al kolos' vi ĵetis vian ganton, Sed vi mem pereis sub ruin', Se vi nur faligis la giganton. Vi batalis kontraŭ hida drak' Kaj defiis sangavidan ogron, Sed ne sentis antaŭ la atak' Singardemon kaj hontindan sobron. La mensogo sur la tuta ter' Plektas sian reton aranean, Sed vi amis lumon de la ver' Certe pli ol vian Dulcinean. Se viktimoj ploras pro ofend', Se perforto premas kaj molestas, Dum komuna timo kaj silent' Sole vi indignas kaj protestas. Kia granda estas la abund' Da servilaj sklavoj kaj kanajloj! Kaj doloras la malnova vund', Kaj la mokoj vipas kiel hajloj... Tre ŝanĝiĝis nia vasta mond', Sed ĝis nun, fidelaj al la votoj, Kiel volontuloj al la front', Ĉiam venas novaj donkiĥotoj. Malaperis la fabela hord' De la monstroj el la temp' obskura, Sed aperas iu nova fort', Ĉiam pli danĝera kaj terura. Pretaj al batal' kaj polemik' Vojas vi tra jaroj kaj tra mejloj... Glavon sor! Jen nova malamik' -- Kaj ĉi-foje jam ne muelejoj! |
|
Don Quijote de la Mancha, La hidalgo inĝenia, Kun la glavo ambaŭtranĉa Rajdas en jarcento nia. Rajdu plu, por ke ekzistu Kontraŭstaro kaj opono, Por ke ĉiam ni rezistu Al malico kaj malbono. |
| 04.93. |
