Enkomputiligis Don HARLOW |
Tiu ĉi drame streĉa antikva ĉina legendo, kiun nia juna azia kunlaboranto poeziigis, kun la optimismaj finversoj estas konvena enkonduko de tiu ĉi printempa numero.
En la komenco nia mondo ekestis kvazaŭ ovo granda. Ekzistis do nek mar' nek monto, nur la kaoso prakonstanta. Prapatro nia, virkoloso: La sanka Panko lin nomas oni. De la komenco en kaoso li ekis ĝermi kaj burĝoni. Naskiĝis Li kaj malrapide dum longa temp' li sin etendis en dolĉa dormo. Sed subite ekvekan vokon li eksentis. Nun Li per okulpar' avida bedaŭre vidis nur nenion krom la mallum'. Do Li tedita decidis krei harmonion. Hakilon prenis Li de ie kaj la mallumon forte hakis. Kun tondra bruo kolizie la granda ovo dise krakis. Tuj la malpeza materio leviĝis alten kaj la helo aperis de la galaksio kaj estis preta la ĉielo. La peza, miksa elemento iom post iom sube marĉis, ĝi iĝis seka de pravento. La temp' ankoraŭ ne ekmarŝis. Li poste staris sur la tero, ĉielon tenis per la kapo plenfirme, por ke la danĝero ne falu teren kun mortfrapo. Solece kaj senmove staris Li, spite al la lac', doloro. (Ho, kian Li miraklon faris! Lumigu lin la dank', memoro!) Longtempo pasis for. La tero kaj la ĉiel' jam estis firmaj sed la koloso en la sfero seniĝis jam de fortoj ŝirmaj. Post la longdaŭra kre-laboro ripozon ankaŭ li deziris. Li ekkuŝiĝis kun langvoro. La viv' foriris. Li martiris. El lia lasta, laca spiro fariĝis nuboj kaj la vento kaj la stertor' de l' giganta viro kreskis je tondra firmamento. Okulo dekstra iĝis suno, kaj la alia -- milda luno, brakoj, piedoj -- grandmontaro, la sango jen rivero, maro. La vejnoj iĝis vojoreto, el karno lia: tero, humo hararo blanka: altkometo, la haŭt' foliarbar' en zumo. Prapatro nia, granda Panko donacis grace harmonion, ne estas ve, ne estas manko al Li ni danku ĉion tion. |