Enkomputiligis Don HARLOW |
Jam pli ol cent jarojn la lingvo ekzistas, Ĉu tiom da temp' estas multe? La lingvo plu sonas, festenas, rezistas Dum sia vivad' bonrezulte. Ĝi siajn trezorojn junule prodigas per kanto, roman' kaj poemo. Ĝi cent dek kvin jarojn fervore certigas Pri sia mirinda vivemo. Regule ĝin bonesperige subtenas Tendar', festival' kaj kongreso. Kaj "Ni renkontiĝos" (*) amike plu benas Per la senkompara impreso. Se en Esperanto ni multe parolas, Kredante ĝin esti mondsava, Sendube ni volas, ni ĉiuj tre volas Vidigi ĝin ĉiam pli grava. Kaj tamen ĝi restas ankoraŭ tre juna, Havante nur unu jarcenton. Plejzorge ĝin gardu ni plu velk-imuna - La vivan kaj puran torenton! |