Enkomputiligis Don HARLOW |
Kiam li antau kvindek jaroj L' Unuan Libron ekkaresis, Kaj inter liaj okulharoj Grandguta ĝojo-larmo mezis, La Verk' por kiu li elspezis Junaĝajn ĝojojn, staris brile Ekkanti al li tre necesis "Ho kor', ne batu maltrankvile!" Kaj kiam, malgraŭ ĉiuj baroj, L' afero, kreskis kaj progresis, Kaj la entuziasmaj aroj Adeptaj en Bulonj' kongresis Mirakla sento lin impresis Kaj krii volis li jubile (Sed gorĝsufoko ne permesis) "Ho kor', ne batu maltrankvile!" Kaj en la tempo de amaroj, Kiam la mondo murd-ekscesis, El homa sango kreskis maroj, Kaj jam esperoj ĉiuj ĉesis Al koro, kiu tiel pezis En brust' spiranta malfacile, La lastan peton li adresis "Ho kor', ne batu maltrankvile!" Majstro! La mondo refrenezis, Kaj nun alvokas ni simile, Ĉar nin kruelaj vundoj lezis "Ho kor', ne batu maltrankvile!" |