Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Tre ofte meze de l' amas' kolora, Dum antaŭ mi, kvazaŭ en sonĝo fora, En karnavala bru' kaj brilo Kun la sovaĝaj flustroj senesprimaj Moviĝas la vizaĝoj senanimaj Malicaj maskoj de ĝentilo, Dum premas sin al miaj manoj fridaj La fingroj de virinoj amavidaj, Velkintaj jam pro amorfaroj, ― Mi kvazaŭ profundiĝas en la svarmon, Sed en la koro lulas oldan ĉarmon ― La sonojn de l' mortintaj jaroj. Kaj se mi min forgesas por momento, Kiel libera birdo en la vento Mi flugas al la tagoj karaj, Mi vidas knabo min ... La dom' patrina, Ĝardeno kun oranĝeri' ruina ― La hejmaj lokoj pasintjaraj! Verdigas dorman lagon la herbaro, Kaj la vilaĝo fumas ĉe l' arbaro, Nebuloj flosas en la valo. Sur la aleo sombra trans folioj Al mi rigardas lastaj sunradioj Kaj flustras la foliofalo. Kaj stranga tristo premas bruston mian, Pro ĝi mi ploras kaj ĝin amas tian ― Verkitan per la revo kora Kun ties juna okulparo blua, Kun la rideto, kiel lumo frua Super la gaja bosk' aŭrora. De l' reva regno mastro ĉionpova, Dum longaj horoj sidis mi senmova, Kaj en memoro floras ili Sub ŝtormoj de pasioj kaj amaroj ― Kiel insulo freŝa en la maro Ne ĉesas per la floroj brili. Sed kiam pri la tromp' konscio venas, Kaj kiel nevokita gast' forsvenas La revo en la bru' barbara, En la okulojn mokajn kaj malverajn Mi tiel volus ĵeti versojn ferajn Verŝitajn per koler' amara! ... |
