Enkomputiligis Don HARLOW
Petro Palivoda estas ukraino, nun laboras kiel tradukisto de germana, angla kaj rusa lingvoj en Kijivo, ĉefurbo de Ukrainio, estas 43-jara. Li verkas en ukraina, rusa lingvoj kaj en Esperanto. Li estis laŭreato de poezia konkurso de "Liro-82" (la 3-a loko). Liaj ukrainlingvaj poeziaĵoj estas publikigitaj en ukrainaj ĵurnaloj kaj gazetoj. Krome li estas unu de aŭtoroj de "Antologio de moderna novelistiko kaj poezio de Ukrainio - 2003", aperigita en la eldonejo "Skljanka Ĉasu" en Kaniv, Ukrainio.
|
Infaneco... Homoj surstrate pri io debatas. Estas pordo farbata de l' suno orkolore. Mi miras: kiom da jaroj trakuris -- restis la pordo ora. |
|
Mi sentas planedospiron en raŭko de ricevilo. Sur ĉiu diapazono embuskas por mi eventoj. El nigra kesteto fluas kaj voĉo sola, kaj bru' de tribunoj. Per turno facila de agordilo mi ŝanĝas planedohumoron. |
|
Luno kaj steloj parolas pri io mi iras silente |
|
Amo ne havas nomon. Ĝi havas sunon sur la tuta ĉielo, blindigan. Ĝi havas venton, okulojn per sablo kovrantan. Al kiu mi iras, blindulo? De nun ne videblas. |
|
La domo senmuras... Eniru, vagulo, forĵetu sakon kaj ĉetabliĝu. Mirinda pretendo al konstruistoj: kreu domojn senmurajn. |
|
sur limo inter vivo kaj morto ni estas duope mi kaj mia koro |
|
Solviĝos en muzik' esenco mia, per ondo kolizias kun etero, leviĝas super falso, super vero kaj perdas originon materian. Foriĝos por eterne homaj limoj, al mi etendas manojn milionoj. Fluadas mi -- jen bono, jen malbono, venen', balzam' inspiras la animojn ... ... Vizi' degelis, estas mi en ordo, la samaj kavaj vangoj, sekaj lipoj ... Violonisto arĉas jam ne kordojn, sed miajn ripojn. |
|
Literoj, vortoj, propozicioj, ĉeestas interpunkcio, vortordo perfekte korekta, espero kaj ĝojo-malĝojo -- ĉio en sortimento. En la silabinterplekto parolas ni per silento. |
|
dum mi aŭdas voĉon vian dum okulojn viajn vidas mi aŭdas mi vidas |
|
sunaj varmegaj okuloj ombro de birdo sur muro printempa aero muziko el mia fenestro ŝajnas la mond' kvarangula |
|
ni iras daŭre mortas pro soifo ne sun karesas pato ardigita sur niaj langoj vortoj sufokiĝas oazo ni iris daŭre mortis pro soifo miraĝo |
|
vi estas ploro se mi ploras vi estas rido se mi ridas vi estas morto se mi mortas vi estas vivo se mi vivas vi estas ploro vi estas rido vi estas morto vi estas vivo mi ploras mi ridas mi mortas mi vivas |
|
nenio okazis en mondo pereis nur leontodo traktoro per radoj multpezaj ĝin premis al tero senbate mi vidis paraŝuteton ĝi longe ne falis surteren |
|
Mi komprenas: Tero estas globo, duoble du faras kvar, vintre estas tago plej mallonga, estas plej varme somere. Kiel multe mi komprenas! Kiel malmulte mi komprenas ... |
|
nuboj kovradas stelojn neĝo kovradas florojn nenien mi iros hodiaŭ |
|
ridi kiam estas ridinde plori kiam estas plorinde feliĉe libere freneze |
|
en sunradiaro en fajfo de vento en frapo de pluvo per kiuj kordoj ni estas ligitaj al mi intertempe ŝajnas ke mi jam vivis kaj ofte ke mi nur komencas vivi |
|
riveroj enfluas maron por iĝi la oceano printempo degelas glacio kaj kien vi estos fluonta fonteto de mia animo |
|
forĵeti balaston gravan sin bani en la ĉielo brulvundi multfoje manojn tuŝante varmegajn stelojn kaj esti ĉiam kun vi apude |
|
maleblas ploro kiam pluvas kunfluas larmoj viaj kun la nubaj kaj post pluvego ĉu ĉielarko ĉu rideto |
|
roko sin detirante ĝemas kaj falas malsupren maro da ĝiaj pecetoj similas al fajroartaĵo ŝtono sin rulas malsupren |
|
nek sur la tero nek en la ĉielo limigita surfaco estas per rektlinio sin levi en la ĉielon gravito baras por ne fali sur la teron ekvilibro necesas |
|
Tien -- ĉi tien, tien -- ĉi tien. Mi haltos -- kaj tempo haltos. De mi dependas ĉu morgaŭo estos. En knar' de ĉeno mia hieraŭo estis. Trankvilo mia morto estas. |
|
ĉio blankadas muroj plafono litoj kiteloj kaj neĝo ekstere ĝi baldaŭ ekfalos |
|
estas malvarme varme varmege varme kaj ree malvarme serĉante feliĉon mi malvarmumis |
|
en tiu ĉi urbo vi jam ne estas surstrate veturas malplenaj tramoj malfermitajn fenestrojn eniras vento kiel fantomo vagadas pasinto |
|
iam en la ĉielo mi vidis belegan arkon kaj ne povis deŝiri rigardon mi tiel volas ĝin ree ekvidi iam en verda arbaro mi aŭskultis miraklan birdon kaj sonis magia muziko mi tiel volas ĝin ree ekaŭdi iam mi vidis vin kaj aŭskultis |
|
vi estas sonĝo diverskolora fabela sed ne profeta vekiĝos mi kun postploraj okuloj ripete vi estis sonĝo |
|
ili estas simple floroj kaj tiel malperfektaj ili ne scipovas ion fari nur donaci ĝojon ili bezonas milionojn da jaroj por trapasi ŝtupojn de evolucio penatingi pintojn de perfekto trompi perfidi kaj murdi al si similajn do iĝi homoj |
|
trovi tiujn unikajn vortojn por ke ili bruligu fajron al devojiĝintoj kaj invitu ĉe tablon mortantajn pro malsato kaj ĉiuj aliaj vortoj estas simple susuro de truhava tamburo fajfeganta pro vento |
|
belega estas vivo premiĝos koro pro doloro malvarma vento blovestingas revojn fariĝos por eterne nokt' malluma finbrulas suno kaj kandelo ridetas vi belega estas vivo |
|
mi staris ĉe maro kaj pensis ke ĝi estas viva estaĵo ke ni ĉiuj venis el maro ke nia ekzisto finiĝos sed maro ja estis kaj estos senmorta simile al amo mi nomon amatan gravuris sursable ne povis ĝin ondoj forlavi kaj falis steleroj en maron |
|
Ni ne bezonas mondan (aŭ globan), limigitan (aŭ lokan) militon. Patrino sonĝis nigrajn nubojn kaj fulmotondron. Ŝi kuras al la lulilo kaj super etulo kliniĝas. Jam ekridetis infano per pura kaj blua rigardo. Estu ĉiam ĉielo pura, estu ĉiam ĉielo blua, ni ne bezonas nigran! |
|
ni veraj kiam estas ĉu sataj ĉu malsataj ĝemo en abismo vokokri' de revo hodiaŭ mi ĉu mia identul' malvera |
|
mi trankvilas al foliaro simile dum malbona vetero aŭtuna leĝoj de la natur' estas saĝaj vento blovos vintro venos baldaŭe blanka neĝo kovrados restaĵojn aŭtunajn venos ree printempo mi trankvilas al foliaro simile dum malbona vetero aŭtuna nur ke venu printempo morgaŭe |
|
ĉi-loke estas centro de la Tero ĉi-loke estas kerno de la mondo kaj vojoj vastaj helaj kaj sinceraj kaj ĉirkaŭvojoj fiaj kaj timemaj eliras de ĉi tie ni iru en la vivon mi sursojliĝos ree kiel iam mi estas ree hejme |
|
senhejma hundo feliĉon havis sed duone ĝi trovis sur balaaĵejo peceton da kolbaso sed tuj ricevis ĝia dorso senprokraste celtrafan frapon per bastono de vagabondohomo konkuranta ĝi devas ja memori ke homo estas krono de l' Naturo |
|
Tempo kuras trankvile kaj kutime, ne ĉiu sekundo martelas tempiojn, ili estas malrapidaj, molaj kaj varmaj kiel lulkanto. Sed okazas, ke estas rompata ritmo de kvietiĝinta muziko de l' tempo kaj iu ribelanta sekundo forlasas sian orbiton kaj sciigas la mondon pri sia ekzisto -- neretenebla, malmola, malvarma -- ĝi krias, eĉ en oreloj sonoras: Vi tiel malmulte sukcesis fari! |
|
Inter ni estas kosmo malvarma kaj fora stelaro. Mi tra spaco senfina rigardas stelplenan ĉielon. Okuloj-kvazaroj lumas. Distancon je kelkaj paŝoj mezuras parsekoj. Kvankam mi ĉiun momenton al vi flugadas, vi estas tiel de mi malproksime. |
|
Muroj silentos nudaj. Nigraj skaraboj postnajlaj mordas leporojn sunajn. Iu ĉi tien venos, diros: Kia dezerto... |
|
vento alportas en polmoj odorojn de herboj kion flustradas floroj en malproksim' sur ankoraŭ verdetaj ebenoj rosoj frostiĝas sur tia vojeto mi iras |
|
mi iras suden mi iras norden mi iras orienten mi iras okcidenten kaj ofte devojiĝas ĉar koro estas ja kompaso nefidinda |
|
Mi revis, kiam estis infano, suprenflugi en la ĉielon, almenaŭ per aeroplano (aeroplano sin levas supren -- kaj ĉiuj ne povantaj flugi: domoj, arboj kaj fostoj kaj tiel plu -- iĝas tiom malgrandaj). Aeroplano sin levas supren - kaj ĉiuj ne povantaj flugi: domoj, arboj kaj fostoj kaj tiel plu kaj tiu, kiu ne revis, kiam estis infano, suprenflugi en la ĉielon, almenaŭ per aeroplano -- iĝas tiom malgrandaj. |
|
Vi estas al mi tiel korinklina, vi kuras al mi renkonten, vi kaptas mian rigardon kaj serĉas mian subtenon. Kial vi estas ĉiam sopira, mia spegula identulo? Ĉu vi ne ekvidis, ke mi jam ridetas? |
|
fenestron mian enflugis folieto flava de poplo smelta apud dom' kreskanta mi miris ĉar somero plu estas kalendare probable folietoj ne konas kalendaron |
|
mi vidis feliĉan homon li sidis sur benko en parko kaj ial ridetis ĉirkaŭ li flugis birdetoj kaj multaj sentime sidiĝis sur liajn manplatojn kaj ŝultrojn kaj poste la homo foriris mi okupis la saman benkon kaj ankaŭ komencis rideti sed birdoj al mi ial ne flugis |
|
oni diras ke kontrastoj interaltiriĝas ĉu mi estas tia nulaĵo |
|
mi volus lerni lingvon de animaloj kaj birdoj de vento pluvo kaj suno kaj paroli kun ili ĉar ili scias ĉion sed mi ilin ne komprenas kaj silentas kaj ne povante ŝanĝi la staton mi parolas kun homoj ili scias nenion sed mi diras kaj aŭskultas kaj ne povante ŝanĝi la staton mi revas pri lerno de lingvo de animaloj kaj birdoj de vento pluvo kaj suno |
|
ĉu mi povas vin iam forgesi ĉu mi povas forgesi vidi ĉu mi povas forgesi aŭdi ĉu mi povas forgesi spiri certe povos mi vin forgesi se mi povos forgesi vivi |
|
mi vekiĝis pro bruo kaj tondro sed briletis per steloj ĉielo lun' arĝenta rigardis fenestron ĝis maten' mi ne povis ekdormi tio estis ne fulmotondro |
|
Sin premis malgranda paruo al mia fenestro. Estaĵo vivanta ĉiam bezonas varmon. Sed kiel mi vin defendos, naiva birdeto? Frostiĝas mi mem pro doloro simile al birdo vundita. |
|
Rigardo al suno similas je paŝo ĝis vesperiĝo trankvilo malvarma brakumas ŝultrojn vi diras ke ne ekzistas Lando de Revoj Matenaj diru kie mi vivu |
|
vizaĝo via sunradias mi opiniis iam ke mallum' de nokto pli malvarmigas ol silento kaj ĝi mortigas revojn niajn sed vizaĝo via sunradias |
|
Kiom da fojoj oni al mi deziris sanon, feliĉon kaj longan vivon. Mi vivu feliĉa kaj sana milojn da jaroj. Sed vi diris: Sen mi vi ne povos vivi. |
|
Dezirus mi kredi miraklon. Rekte en flakon telero falas, kaj krias aliplanedanoj: Tio ne estis antaŭvidita. En lago kaptita estas lacertelefanthibrido. Intervjuata estas neĝhomo de raportistoj el CNN. Dezirus mi kredi miraklon, En mondo ankoraŭ okazas mirakloj. Ree vi min preterpasas. Kiel al mi jam tedis ĉiuj ĵurnalsensacioj!... |
|
guteto da akvo el glacipendaĵo hieraŭa falante malsupren tuŝetis vizaĝon mian mi estis tiel surprizita ke en mallibero vintra nur povis pensi ke vi revenis |
|
mi mortos kiam pluvo batos kontraŭ fenestrojn kaj min doloros aŭ ne mi ne mortos kiam pluvos mi mortos kiam suno ridetos sed min doloros aŭ ne mi ne mortos kiam sunos mi mortos kiam aŭ ne mi ne mortos |
|
ĉie en amo en flamo sur vojo en ĝojo nenie ĉiam hieraŭ hodiaŭ kaj morgaŭ iam kaj nun neniam |
|
Katoj de l' tuta mondo unuigis kontraŭ min, ili krucigas vojon ĉe mia ĉiu paŝo. Sed unu, kiu tutan tagon frotiĝas kontraŭ miajn gambojn, hodiaŭ lavas sin sur domosojlo. Kaj mi trankvilas. |
|
kiel ekscius mi ke tago estas tago se mi nokton ne konus kiel ekscius mi ke rido estas rido se mi ne sopiradus tagiĝas kaj mi ridetas |
|
mi rememoras inter kvar okuloj ankoraŭ unu paŝo kaj perdiĝos en strataj krucvortegoj mi por ĉiam miksiĝos kun malvarma homamaso eniros vin kaj ne revenos |