Enkomputiligis Don HARLOW
|
L' ho veduta distesa sul suo letto, E in sembianza pareva un angioletto. |
|
Etendite sur la litaĵo hela, Ŝi similis al anĝelet' ĉiela. Ŝi, anĝelo, rompita de sufero, Min alvokis, flugonte for el tero. Kaj ŝi plendis pri kora la doloro, Ke nur pacon deziras ŝia koro, Kaj sopiris, ke Dio sendu morton, Ĉar por vivo ŝi jam ne havas forton. Do, tremante, aliris mi proksime, Metis buŝon al ŝia frunto time. La vizaĝon la morto glaciigis; Malbenita dolor'! min ne mortigis. Ŝin detruis de l' amo la pasio; Malfeliĉa ne sciis ŝi pri tio; Nek divenis la kaŭzon hom' alia. Forportita ŝi estis, kara mia! |
