Enkomputiligis Don HARLOW

La sonoriloj

de Edgar Allan POE

elangligis KALOCSAY Kálmán

(aperis en Tutmonda Sonoro, vol. 2, paĝoj 442-444)

    Aŭdu, sleda sonoril'!
       Arĝent-tril'!
Ho, pri kia gaja mondo melodias ĉi babil'!
    Tinte, tinte, tinte trilas
       tra l' glacia nokt-obskur'!
    Dum la steloj al ĝi brilas
    okulume kaj jubilas
       supre en kristal-plezur';
    takte, takte, takte plu,
    kiel en runa ritmo-flu',
ondas tiu tintetado el la trila, brila blank'
    de l' arĝenta lang', lang', lang',
       lang', lang', lang',
el la pinta, tikle tinta arĝent-lang'.

    Aŭdu, nupta sonoril'!
          Ora tril'!
Kian mondon de feliĉo harmonias ĉi jubil'!
       Kiel ĝi tra l' nokt' balzama
       zumas per plezur' aklama!
          Kian fluidan oron rulas
          pur-game nun.
       Kia likva lid' rukulas
    al la turdo kiu aŭskultas kaj okulas
          al la Lun'!
    El sonora son-girland'
kia eŭfonio vasta verŝas sin kun varma skand'
          ĝis trans rand'
          al la land'
    de l' Futur' de kora fand'
    kaj de ravo, kies grand'
    svinge sendas, ringe etendas
          ondojn el la ora lang',
    el la lang', lang', lang', lang',
       lang', lang', lang',
en la triloj kaj jubiloj de l' or-lang'.

    Jen, alarm-anonca lang',
       bronza lang'!
Kian teruraĵon al ni diras tiu son-lavang'!
    Tra l' orel' de l' nokt' horora
    hurlas per terur' trabora,
       por parol' tro hidas ĝi,
       eblas sole kri', kri', kri',
          de sovaĝ',
en indulg-petegoj, kiuj al la murda fajr' ekzaltas,
en frenezaj preĝoj, kiuj al la surda fajr' ekzaltas,
    dum ĝi altas, kaj pli altas,
    kun dezir' damnita saltas
    ŝvebe, strebe, plej decide,
    -- nun, se iam! Nun, senbride
    supren ĝis la pala lun-vizaĝ'!
    Ho, la fera lang', lang', lang'!
    Muĝas en ĉi son-lavang'
       malesper'!
    Kiel klakas, krakas, plendas,
    per hororo kia fendas
    tra la brue bata brusto de l' aer'!
       Oni klare elorelas
       laŭ l' akcento
       de l' lamento
    ĉu malkreskas plag' aŭ ŝvelas!
    Scias la oreloj dank'
       al la grado
       de l' hurlado
    sinkon, ŝvelon de l' flam-lang',
per la sinko aŭ resvingo de l' horora son-lavang'
       de la lang',
    de la bronza lang', lang', lang',
       lang', lang', lang',
    per la ondoj de la tondroj de l' bronz-lang'.

    Aŭdu, jen severa lang',
       fera lang'!
Kia mondo de soleno en la monotona skand'!
    En la nokt silent' l' animo
    kiel frostas de la timo
ĉe l' melankoli' minaca de l' tontrem',
    ĉar ja ĉiu voĉ' elflua
    el la rusta faŭk' ekbrua
       estas ĝem'.
    Kaj la gento, ha, la gento,
    kiu sub la tur-tegmento
       ĝis ekstrem'
    pelas tonon, tonon, tonon
    por la morna rekviem',
    sentas glora ruli ŝtonon
    sur hom-koron por disprem':
nek virin', nek vir-statura,
kaj nek best-, nek hom-natura:
       gnoma hord'!
    Reĝ' ilia -- la herold'!
    Tiras li per truda tord'!
       Kruda tord'
    peanon el la fera lang',
    gaje ŝvelas lia flank'
    kun la pean' de l' fera lang',
    hurle dancas sur la plank',
    takte, takte, takte plu,
    kiel en runa ritmo-flu',
    laŭ la peano de la lang'
       fera lang';
    takte, takte, takte plu,
    kiel en runa ritmo-flu'
    laŭ profunda ĝem' de l' lang'
    de la lang', lang', lang',
    laŭ korvunda trem' de l' lang'
    takte, takte, takte plu,
    kun rikana vang', vang', vang',
    kiel en runa ritmo-flu'
    laŭ tumulta sving' de l' lang'
    de la lang', lang', lang';
    laŭ singulta sink' de l' lang',
de la lang', lang', lang', lang',
    lang', lang', lang',
de l' plorplenda kaj korfenda fera lang'.