Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
En Dunfermlin' la reĝo sidas Kun vino ĉe la lipo; "Kie mi trovos estron lertan Por mia nova ŝipo?" Parolas kavalir' maljuna, Kiu apude sidas: "Patriko Spens superas ĉiujn, Li lerte ŝipojn gvidas." La rego do leterojn skribis, Sigelis ĝin en ordo, Ĝin sendis al Patriko Spens, Marŝanta sur la bordo. "Al Norvegujo tuj veliru, Al Norveguj' transmara, La reĝfilinon revenigi Al ŝia hejmo kara." Li legis la unuajn vortojn, Ridegis li sen fin': Sed kiam legis li la tuton, Larmoj blindigis lin. "Kiu min al la reĝ' menciis, Kaj kies la propono, Ke li min sendu sur la maron -- En tiu ĉi sezono? "Ekestu hajlo, neĝo, ŝtormo, Al Norveguj' transmara Ni devos iri revenigi Ŝin al la hejmo kara." La velojn lunde ili hisis, Maren rapidi penis, Malfruvespere en merkredo Al Norveguj' alvenis. Apenaŭ du semajnojn ili En Norvegujo loĝis, Kiam la lordoj de la lando La skotojn ekriproĉis. 'La reĝan oron forkonsumi Vi skotoj nun arogas." "Mensogas vi; mensogas ĉiuj; Senhonte vi mensogas! "Arĝenton portis ni por pagi La tutan ŝipanaron. Kaj ruĝan oron en la ŝipo Mi portis trans la maron. 'Pretiĝu, ho ŝipanoj karaj; Ni tie ĉi ne restos." "Ho ve ! ho mia kapitano, Mi timas, ke tempestos. "Hieraŭ en krescent' arĝenta Kuŝis Ia lun' malnova: Mi timas, estro, ke nin trafos Fatalo katastrofa." Apenaŭ kvar-kvin mejlojn ili For de la lando krozis -- Ekblovis vento, mallumiĝis, La mar' ekfuriozis. Rompiĝis mastoj: la ventego Forŝiris ĉiujn ankrojn: Martelis sur la ŝipon ondoj, Frakasis ĝiajn flankojn. "Ho! kie trovos mi mariston, Kiu la ŝipon gvidos, Dum grimpos mi al la mastpinto: Eble mi teron vidos." "Jen estas mi, maristo lerta, Kaj mi la ŝipon gvidos, Dum grimpos vi al la mastpinto: Sed teron vi ne vidos." Antaŭ ol li du paŝojn iris Ekkapti la ŝnuraron, Tabul' rompiĝis kaj enlasis La furiozan maron. "Portu al mi matracojn, velojn, Kaj parton de l' ŝnuraro, Por ŝtopi ĝin, sed enfluadis La furioza maro." Matracojn ili portis, velojn, Kaj parton de l' ŝnuraro Por ŝtopi ĝin, sed enfluadis La furioza maro. La skotaj lordoj malsekigi La ŝuojn ne deziris, Sed antaŭ la ludfin' la ondoj . Super la kapojn iris. Multajn matracojn silkbroditajn La mar' surbruste tenis; Multaj nobelaj lordofiloj Neniam hejmen venis. La manojn la virinoj tordis, La harojn ili ŝiris Pro edzoj, filoj kaj amatoj, Kiujn la mar' fortiris. Ho! longe, longe la virinoj Rigardos el la pordo; lli Patrikon Spens ne vidos Veliri al Ia bordo. Ho, longe, longe la fraŭlinoj Atendos en bonordo Amatojn karajn pereintajn En la norvega fjordo. Cent klaftojn sub la marsurfaco Ripozas la marpredo -- Patriko Spens, kun skotaj lordoj Kuŝantaj ĉe l' piedo. |
