Enkomputiligis Don HARLOW |
Mia kara, mi memoras kelkahore kiel nia amo kreskis, pompis flore. Vesperiĝo ... sonorilo ... en okuloj arda brilo ... Mia voĉo tremis pia: "Vin mi amas! Estu mia!" Kara, vi nenion diris nur ridetis, vian manon en la mian milde metis. Koron donis via tuŝo, larmojn kisis mia buŝo kaj mi ĵure flustris tiam: "Mi forgesos vin ― neniam." Ni disiris ... La juneco jam forflugis. Sur la frunto cent ĉagrenoj sulkojn plugis. Tamen, kara, kelkahore mi memoras pri vi plore ... Vi plendadas tra l' silento: "Amo estas nur turmento." |