Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Kiam la nokto eterna jam fermis miajn okulojn kaj mutos ve' sur buŝ' kaj dormos plend' en sin', en nigra pompo funebrorompite, de larmoj, vortoj revokaj ŝarĝite ne venu al la tomb', ne venu, amatin'! Estus turmente, ke al vi doloras mia foriro kaj ombre la pasint' fantomas en la nun'; ke supre orfa animo langvore kortaŭze ploras: "Ve, vivi ― dolore!" Ne venu, ho ne venu tiel, mia Sun'! Sed en sunora printemp', seniganta vin de funebro, en kiu ame kveros voke la kolomb', kun nuptoserĉa tremeto de l' amo, en pompo de revteksita ornamo ho, venu, venu, kara, al la orfa tomb'! Estos konsole, ke vin la kruela vivo indulgis kaj mortis la pasint' pro arda kisa tuŝ'. Vi vidos; floroj de l' tomb' vin karesos, kiam sekreton de l' koro vi konfesos: "Mi amas ... Dormu pace sub la tomba pluŝ'!" |
