Enkomputiligis Don HARLOW |
Tri reĝidoj de l' fabelo rajdis for el reĝkastelo por edziĝi, ŝancon provi, la feliĉon serĉi, trovi. Tri reĝidoj, june bravaj, pri estonto esperhavaj, amble, trote kaj galope rajdis longe kaj triope. Tri reĝidoj vane spitis; ilin la bonŝanc' evitis. Fine venis pens' konsola; rajdu, serĉu ĉiu sola! Tri reĝidoj kun malĝojo do disiris ĉe krucvojo ... La pli aĝaj dudirekte, la plej juna rajdis rekte. La plejaĝa ĉe landlimo de ŝtonkora sorĉistino je la kri' de ŝia koko tuj fariĝis ― voja roko. La mezaĝa iun tagon jen atingis sorĉolagon. Pro soif' li trinki9 haltis, iĝis ― bufo, kvakis, saltis. Sed reĝido, la plej juna, trans la mondoj homa, suna, kie regas nur teruroj, venkis en mil aventuroj kaj ― ĉar decas en fabelo ― reĝidinon el kastelo de sepkapa drak' li savis; edzineton belan havis. Darkosango sabron hardas, pov' mirakla en ĝi ardas. La reĝido sciis tion kaj li ĉerpis el ĝi iom. Dank' al liaj akra saĝo, brava koro kaj kuraĝo sorĉistinojn li mortforĝis, la du fratojn li resorĉis. Tri reĝidoj de l' fabelo en la patra reĝkastelo vivis gaje kaj feliĉe, dancis, kantis ja sufiĉe ... Sed post tempo maje suna malgajiĝis la plej juna. La du fratoj ne komprenis kial lin ĉagreno prenis? Li ekplendis: "Jen fatalo! Venkis mi en drakbatalo, vin el rok' kaj buf' reprenis, sed drakino min mem prenis. Fabelviv' delonge pasis, realecon ĝi postlasis; la edzin min al si forĝis, el herl' ― pantoflon sorĉis." El la kompatinda ŝanco kun konsenta kapbalanco la du fratoj multon lernis, la rezulton en si fermis: "El la sorĉos estas savo, sed ĉiame restos sklavo, kiun ĉenas disciplino al kapricojde l' edzino." |