Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Por kio vivas la poeto? Prikanti mondon de l' anim', Li eĥas trilon de birdeto en vivarbar' por ravi nin. Sed dum flagrad' de venĝoardo, sub sabrotint', kanona bru' en li mutiĝas tuj la bardo, rifuĝas li, ne kantas plu. Li kaŝas sin kun korotremo simile en tempest' al bird'. Priploras arde lia ĝemo barakton sangan de la virt'. Seneĥe en la uragano al sia kredo kun fidel' li tamen kantas pri l' homamo, atendas sunon de l' ĉiel'. Sed se la sango lin inspiras, li grakas ― ve! ― kun korvokri'. La kompatinda nur deliras pro febraj bildoj de l' vizi'. Dum lia kanto la sangfonto fariĝas larĝa sangriver', leviĝas el kadavroj monto, mortveas tero pro sufer'. Post hor' freneza pasos febro, paciĝos mond', fordormos ard', sed li ĉiame kun funebro priploros morton de la bard', ĉar liaj kantoj ne plu sonos karese el la korprofund'; ĉar ĉiu kanto ja fantomos stigmita de kormurda vund'. Poetofratoj, kantobirdoj en denso de la vivarbar', ni himnu nur pri koraj virtoj, pri pac' mirakla por homar'. De venĝinspira sanga reto rifuĝu ni kaj restu for! Por kio vivas la poeto? Por semi amon en la kor'. |
