Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Por mi vi estas la plej bela el la virinoj de la mond': vi, en rigard' kun nokt' ĉiela kaj sur la kap' kun suna blond'. En vi mi havas la donacon de l' sortdestin' kaj difavor', en via hejm' mi trovas pacon post batalplena panlabor'. Manetoj viaj pelas nubon per tuŝ' karesa de sur frunt' kaj via voĉo lulas dubon, balzamas vundon de l' korfund'. Kaj kiam malesper' min ligas kaj frostas miaj korp', anim'. per ardaj kisoj vi varmigas. dorlotas min ĉe via sin'. Do kial miri, ke la amo kun tempopas' ne mortis for kaj spite al la dornornamo ĝi vivas plu en mia kor'? Kaj kial plori kaj pripenti, akuzi, pledi nur sen fin'? vi, kara, devas same senti, ke, kiel mi, vi amas min. Ne diru do, ke sort' kaj jaroj priŝtelis nin sur vivovoj'! Ne gravas sulkoj, grizaj haroj; la amon hardis larma ĝoj'. Kaj kredu, ke por l' difavoro por nia vivo brilos sun'; ĝistombe havos ni en koro printempon eĉ dum la aŭtun'. |
