Enkomputiligis Don HARLOW
|
Rektestaran kaj belege junan vi pistis min per viaj kalkanumoj kaj pistitan je polvo kungluadis ree per viaj salivoj. Min ardan surverŝis vi per glacia akvo kaj malsekan ĝisoste per alumet' min bruligadis, ne lasis estingiĝi min nek plenbruli. Tranĉilon puŝis vi sub miajn ripojn sub ĉiun ripon unu tranĉilon kaj min tutan vi replugis de maldekstre kaj dekstre de sube kaj de supre kiel kampon por la vintro. Hodiaŭ mi estas en ŝtona sako kaj ĉe l' fin' de miaj fortoj, Vi pelis min en la angulon kaj genuas sur mia brusto kaj ankoraŭ ion el mi premas vi ĉi fojon. Larmojn de viroj -- de virinoj ĝojon, Sed mi ne restis kuŝi venkita kaj ĉiam denove supren leviĝis kiel arbo post tempesto freŝigita Kial bedaŭri vundajn lezojn de batad'? Amanta estis mi kaj la amat'! |
