The Messenger / La kuriero

I suppose, again, that there's no accounting for tastes. I enjoyed the film immensely, and was enthralled for two and a half hours. My wife Angela fell asleep about three quarters of the way through, finding it longa, boring and drawn-out.

Mi denove supozas, de gustoj malsimilas. Mi plene ĝuis la kinon kaj fiksis mian rigardon al ĝi dum du horoj kaj duono. Mia edzino Anĝela ekdormis tri kvaronojn tra la kino, ĉar ŝi trovis ĝin long, teda, longega.

Supposedly I give nothing away if I say that the movie begins with a young girl finding a sword in a field and having visions, and ends with a bonfire in the marketplace at Rouen. In the meantime we see her (Jeanne, here called Joan in the English-language fashion, played by Milla Jovovich) convincing the Dauphin Charles of France (John Malkovich) to provide her with an army to relieve the siege of Orleans (a process that seems to take over half the film), failing to convince the new King Charles of France to provide her with an army to retake Paris, being betrayed to the Burgundians, being turned over to the English, being tried, being tortured, and having fortunately not-overlong discussions with an enigmatic and to all others invisible monk-like figure (Dustin Hoffman).

Mi supozeble rivelas nenion se mi skribas, ke la filmo komenciĝas kiam knabino trovas glavon sur kampo kaj spertas viziojn, kaj finiĝas ĉe fajrego en la placo de Rouen. Intertempe ni vidas ŝin (Jeanne, ĉi tie Joan laŭ la anglalingva modo, rolata de Milla Jovovich) konvinki la Princon Karlo de Francio (John Malkovich) provizi al ŝi armeon por rompi la sieĝon de Orleano (procedo, kiu ŝajne bezonas pli ol duonon de la filmo), malsukcesi konvinki la novan Reĝon Karlo de Francio provizi al ŝi armeon por rekapti Parizon, perfidiĝi al la burgundianoj, transdoniĝi al la angloj, suferi proceson, suferi torturadon, kaj suferi bonŝance ne trolongajn diskutojn kun enigma kaj, por aliaj, nevidebla monaĥosimila figuro (Dustin Hoffman).

Luc Besson, who made the film, not too surprisingly treats the English occupiers quite unsympathetically (the French of the period felt much the same way about them, calling them "bigods" and "godams" for their language, a facet of their culture that Besson makes quite evident in the film). The most complex characters are, surprisingly, some of the members of the ecclesiastical court that tries Jeanne; a few of them appear to be trying to find a way out for her, though others seem to be most upset that she is intruding on their special and unique relationship with God. The most likeable character is the young student-turned-archer Gilles (Vincent Cassel -- did I get this right?), a minor member of Charles's court who is assigned as her constant companion and protector, and who evidently falls in love with her. Unfortunately, when I checked the credits in the IMDB I discovered his full name -- Gilles de Rais, a name which would later become synonymous with the word "monster." ⁽¹⁾ Other French officers are largely folks with "funny hats" rather than full-fledged characters, though the Duke of Alençon's exasperated resignation is rather enjoyable. Yolande of Aragon (Faye Dunaway) seems to exist only to manipulate her malleable son-in-law Charles in any direction he doesn't seem to want to go.

Luc Besson, kiu faris la kinon, nesurprize traktas la anglajn okupaciantojn tre neŝatindaj (la tiamaj francoj simile sentis pri tiuj, nomante ilin "bigodoj" kaj "godamoj" pro ilia lingvaĵo, kiun flankon de ilia kulturo Besson tre evidentigas en la kino). La plej kompleksaj personoj estas, surprize, kelkaj el la anoj de la eklezia juĝistaro, kiu procesas kontraŭ Jeanne; kelkaj eĉ ŝajnas provi trovi eskapvojon por ŝi, kvankam aliaj ŝajnas malkontentaj, ke ŝi trudas sin al ilia speciala kaj unika rilato kun la Eternulo. La plej ŝatinda persono estas la juna studinto-arkpafisto Gilles (Vincent Cassel?), malgrava ano de la kortego de Karlo, kiun tiu komisias por esti ŝia konstanta kunulo kaj protektanto, kaj kiu evidente enamiĝas kun ŝi. Bedaŭrinde, kiam mi kontrolis la kreditojn ĉe IMDB, mi eltrovis lian plenan nomon -- Gilles de Rais, nomo kiu poste fariĝis sinonima kun la vorto "monstro." ⁽¹⁾ Aliaj francaj oficiroj pliofte estas uloj kun "okulkaptaj ĉapoj", ne plene evoluintaj persencoj, kvankam la senpacienca rezignemo de la Duko de Alençon estas ĝuebla. Jolanda de Aragon (Faye Dunaway) ŝajne ekzistas nur por manipuli sian manipuleblan bofilon Karlo al iu ajn direkto, laŭ kiu li ne volas iri.

Hoffman's role confuses me, and I am still not sure what he was meant to be. IMDB names him "The Conscience," but he struck me as, more likely, an agent of Satan, attempting to convince Jeanne that her messages from God were nothing more than the left side of her brain attempting to impose some kind of rationality on the stimuli coming from a chemical imbalance in the right side, so give it all up, kid. Though at the end, his actions suggest that he might also be an agent of God himself. Maybe there's no difference...

La rolo de Hoffman konfuzas min, kaj mi ankoraŭ ne certas, kia estis lia celo. IMDB nomas lin "La Konscienco", sed ŝajnas al mi, ke li pli kredeble estis agento de la Satano, provante konvinki al Jeanne, ke ŝiaj mesaĝoj de Dio estis nenio pli ol provo fare de la maldekstra flanko de ŝia cerbo por krei raciecon je la stimuloj venantaj el kemia malekvilibro en la dekstra flanko, do rezignu, knabino. Tamen, en la fino liaj agoj sugestas, ke ankaŭ li povus esti agento de la Eternulo mem. Eble temas pri la sama afero...

All in all, I liked this film, and would recommend it to anyone who is willing to sit through two and a half hours of costume historical for the sake of a good story. For myself, if I'd been there and had heard Jeanne scream at Orleans "If you love me ... follow me!" I would have followed without hesitation. One caveat if you can't stand the sight of blood (heads and arms being lopped off, etc.), avoid this film like the plague.

Mi tute ŝatis la kinon, kaj rekomendas ĝin al iu ajn, kiu pretas trasidi du horojn kaj duonon da kostuma historikino por ĝui bonan intrigon. Miaflanke, se mi estus tie kaj aŭdus Jeanne hurli ĉe Orleano "Kiu amas min ... sekvu min!" mi senhezite sekvus. Unu averto: se ne plaĉas al vi troa sangado (detondado de kapoj kaj brakoj, ktp), evitu ĉi tiun kinon kiel peston.