Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Ne estas mi unu el noblaj koroj virinaj, tre pensantaj pri infanoj; infanoj estas zorgoj kaj laboroj, etaj, mallertaj kaj malpuraj manoj. Mi ne kapablas plu por hejmaj amoj, ne ŝatas ĝenojn kaj sendankan strebon sed nun, malofte, sur dezertaj mamoj, la korpo kreas sian ombran bebon. Mi ne deziras vin, infano mia, mi nun libera, iomete riĉa, komforte vivas -- restu vi nescia en la mallumo, eble pli feliĉa. Kara, vi eĉ malamus min, patrinon, malindan min; kuŝiĝu en eterno! Kvankam mi nun karesas halucinon, ĉu vere estas vi mia koncerno? Sur mia sino dum moment' siestu, frukto de ombra amo, frukto honta; foriru poste, filineto, restu eterne en la mondo ne-estonta! Etaj manplatoj, rozkoloraj plandoj -- ho, etulino! Sed okuloj brilas jam larme -- superbolas per demandoj pri l' vivo -- al la patro vi similas! |