|
altestimata, ĉu se mi unue mortos, vi venos en la lasta horo kaj min brakprenos, por ke mi malfrue feliĉu milde apud via koro? Ĉu vi permesos, kiam lasta spiro forflugos, brule sekos mia haŭto, ke mi vin kisu, ne plu pro deziro, sed kiel lasta preĝo, lasta laŭdo? Miraklo sur la kompatema brusto povos okazi, tute senintence: vi eble revivigos min kurace. Se ne, vi povos diri dum la flustro, kion vi faros poste, kondolence: "Ŝi estas morta ... sed ŝi mortis pace ..." |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>