1La lantaj lumobrilaj nuboj,velŝipoj de l' lazura mar', krozadas super la inkuboj de ĉi revanta fantomar'. Je l' flanko de la monto, vente ŝvebadas la kaskada punt', flago flagranta elokvente spit' al ĉi tiu karcerfund'. Al Di', kiun ekzil' reoras, anhelas nun dimanĉa ĥor', dum la vilaĝa tur' sonoras pri homvantiĝo, hor' post hor'. Nub', akvo, temp' ne konas paŭzon, kaj vane, en ĉi vasta driv', mi serĉas al mi ian kaŭzon, sur benko forgesita viv'... |
2Haltante ĉe la mezo de sia vivvojaĝo,feliĉa estas, kiu serene povas vidi post si la longan vojon sterniĝi, kaj alridi al li konatan landon per amika vizaĝo! Li staras en floranta matur' de sia aĝo kiel arbego, kiun la birdoj sentas sidi fortike en la tero kaj bona por konfidi la nestojn amoplenajn al ĝia alta saĝo. Min jam la sort' kruele vundegis je la kapo, la ĉefan branĉon, gloron de la verdanta kverk', fulmante for per ia neforgesebla frapo. Kaj nun pleniĝas, nun ja finiĝas ĝia verk'; profunde la hakilo en mian koron plugas kaj mia vivokredo en vanta polvo flugas... |
3En la frost', kie meditamutas nuda panoramo, ektremetas, bird' vundita, ektremetas mia amo. Fandiĝante neĝ' perfidas galantetojn sen aromo. Via korpo min alridas en la sojl' de via domo. Super la kaptitoj henos baldaŭ la brutara vokto. Kiam, Dio! jam revenos tiu tag' kaj tiu nokto? |
4De nia viv' ĉi tie pulsadas varmo lasta.Ĉe la silent' kaj ombro tremanta pens' profundas, kaj sub ĉiel' lucida, indiferente vasta, la torĉoj de la nokto niajn okulojn vundas. |
5La homojn morna lacoen la barak' sufokas. Mia fervor' tra l' spaco, ho kara! vin elvokas. En ŝajna mort' sternite dormlandon ili migris. En mi aŭroras, spite ke la ĉielo nigris. Mi lasas senenvia al ili sonĝrikolton. La hel' de karno via prilumas mian nokton. |
6Korŝire memorveka, ho bela kor' sen falso,el tiel fore venis revigi ĉi ekzilon la voĉ' de l' violonoj vibrantaj kaj la valso, kie Destino premis senesperan deziron... |
7Braĝoj mortantaj lante,flagras en mi ankoraŭ bildoj de via korpo, forgeson ribelante. La vent' ekstere ĝemas, sur vitroj frostas, kvazaŭ super ia kadavro -- kaj malesper' min premas, ĉu tag' revenos por mi, kiu nin vidos ambaŭ manĝi ĉe sama tablo, sub sama kovro dormi... |
8La alta katedralo enabismiĝis flamen.Polviĝis ĉia belo, vantiĝis la humano. Eŭropon jam sufokas la barbarega mano. Sanga krepusko falas sur nin... Kaj tamen, tamen! |
9Inter la arboj, sur la voj'tre malproksime oni vidas la vivon svarme gaji. De suna ĝoj' alte kvivitas fringoj. Kaj mi, ĉi tie sidi, lasante sablon gliti inter la fingroj... |
10Sur paca montdeklivo tiuj vilaĝoj pigrajen ŝajna senkulpeco kuŝante, lud-arkeoj da buboj, da bovinoj, kaj da brilaj piceoj -- ĉu pred' al tiuj fulmoj en Via pugno viglaj? |
11Sur la voj', dorlotaapud li ŝi trotas. Same, iam ni... Sur mian nukon febran la man' de l' tempo pezas, rezignon instruante. Gaja Ruĝkufulineto, kiu for biciklinetas, mian koron vi radumas. |
12De longe en la ombro la lasta stelradioperdiĝis. Paciencon! Jen pasis noktomezo, kaj jam ĉe l' oriento blankiĝos, ho Nemezo! la "tago sen honoro, sen leĝo kaj sen Dio". |
13En aprila vesperbrul'sur la sabl' antikvamore floras plu la kalendul' kaj plu bekas fringoj ĥore. Ŝajnas en ĉi mola lum' streĉi sin Natur' langvora al amplena nokto, dum tempo ŝvebas senmemora. Supre en krepuska nub' softe zumas ŝtalkondoroj kaj el jam silenta rub' alte ŝprucas fajrofloroj. |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>