Kristnaska romancoPetro sur la liton falaskaj tuj sonĝo lin vualas. Kaj li miras: La pejzaĝo en plej hela lumo staras. Petro gapas en konsterno: Simpla stal' kun Familio, kaj jen -- li apenaŭ spiras -- Knabo kiel sun-radio. Anĝeletoj svarmas, brilas, flugpetolas tra aero, ĉiu kantas Haleluja, kiel scias nur anĝelo. Petro vidas nun alkuri vilaĝanojn, kaj jubili: Marŝas viroj, marŝas fraŭloj, muzik-bando antaŭ ili. Vaŝek frapas la tamburon, Martin arĉas, Matej blovas, Vojta flutas per klarneto Kuba la fajf-sakon movas. Kaj la ludo. Aĥ, aŭdinde! vangoj pufaj, man' flugetas... Al li ŝajnas, ke la kruroj mem en dancon salti pretas. Fino, elviciĝas Briĥta, glatrazita en dekoro -- eksa kaporal' ulana, nun solena oratoro. Li sin streĉas, tuŝas ĉapon: "Kristo!" li parolon tenas, "Ni ne scias Sanktajn Skribojn, sed ni scias, kio venas. Vi... Ne! Mi... Ne! Jes! Ni ĉiuj estas... sciu... por Di-gloro..." Nun li stumblis: plumba lango trovas truon en memoro. Lia lipo time tremas, lia pugno prem-rigidas. "Hontu!" Petro el la sonĝo laŭte pri l' ulano ridas. Sed Jesuo alridetas: "Vi infanoj estas bravaj. Post la mort' animoj viaj hop! ĉielen flugos savaj." Nun alvenas ĥor-kantante la mastrinoj al omaĝo kaj en sakoj, korboj portas, kion havas la vilaĝo: Mielkukojn, pomojn, kremon, tolon, kio ajn necesas... Jozef prenas la donacojn kaj Maria kape jesas. "Sed nun kio?" Petro sonĝe gapas procesion plian: Dekdu virgulinoj gvidas per rubando la dektrian. Ĉarmaj kiel dekdu rozoj. "Ho, vi Infanet' ĉiela, Ni venigas al vi Anjon, ĉar ŝi estas la plej bela." ("Jes ja! Prave!" grumblas Petro) "Jen ŝi estas. Povas ja vi de ŝi -- anstataŭ de ĉiuj -- mieldolĉan kison havi." Kaj Aninjo proksimiĝas, klinas sin kun bona volo. Jesueto tuj la brakojn Krucas ĉirkaŭ ŝia kolo. Aj, li ridas, ŝin karesas, sin al ŝia brusto premas; ricevinte unu kison, jam li plian havi emas. Petro sur la lit' baraktas kiel urso en kaptilo: "La patrino ne protestas? Bela eduko por la filo!" |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>