|
Laca je l' hospitalo kaj je l' incens' haladza, Kiu leviĝas en la banala kurtenblanko Al krucifiks' enua sur muro mornsurfaca, La oldan dorson streĉas ruzeme la mortanto, Sin trenas -- ne hejtonte la korpruinon frostan, Sed ja vidonte, kiel la sun' sur ŝtono flamas -- Premi la harojn blankajn kaj la vizaĝon ostan Al la fenestroj, kiujn la freŝa lum' ornamas. Kaj lia buŝo febra, avida je l' lazuro -- Iam, junaĝe, tiel ĝi sorbis la trezoran Spiron de haŭt' virgina -- nun tuŝas per makulo De longa kis' amara tepidan vitron oran. Ebria, jen li vivas; pri l' sanktole-hororoj, Tizanoj, horloĝbatoj, tusoj kaj lit' trudata Forgesas; kaj, dum sangas vespero sur tegoloj, Liaj okuloj vidas ĉe l' horizont' lumsata, Dormi galerojn orajn kaj kiel cignoj belajn Sur rivereg' de nura purpur' kaj bonodoroj, Kaj luli riĉan fulmon de siaj rufoj helaj En granda langvoremo ŝarĝita de memoroj. Mi same, naŭziĝante pri l' homo duranima, Vadanta en feliĉo, kiu nur apetitojn Satigas, kaj ĉi koton serĉante en streb' obstina Por doni al la ino nutranta liajn idojn, Kroĉas min mem al ĉiuj fenestroj, kie havas La homo eblon turni la dorson al vivŝlimo, Kaj en la vitroj, kiujn eterna roso lavas, Kaj kiujn oras ĉasta mateno de l' Senlimo, Mi vidas min anĝelo, kaj mortas, kun la emo -- Ĉu l' Arton, ĉu l' Mistikon je l' vitro mi rekonas -- Renaskiĝi, portante la Revon por diademo, En tiu praĉielo, kiun la Belo kronas. Sed mastras, ve! la naŭza Ĉi-Sube, kaj eskortas Hantante min kelkfoje ĝis la azil' sekura, Kaj la vomaĵ' malpura de l' stulto min perfortas Forŝtopi mian nazon de antaŭ l' Blu' lazura. Ĉu eblas, mia Memo, konanto de l' amaro, De l' monstro l' insultatan kristalon el interne Trapugni, kaj per mia senpluma flugilparo Fuĝi, eĉ se mi riskas falegi dum eterne? (Londono, Majo 1863) |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>