|
"Ho sankta Sappho, vi mielrideta, vi violbukla..." -- jene sonis liro Alkaja iam, jene sub impeta impuls' al vira Sappho kantis viro. Sed kiel de marmoro, la admiro refalis rebatita, kaj eĉ peka stampiĝis, ĉar malpura deziro... Pro kio do, per kia sorĉ' reveka el sub la dika polv' biblioteka ĉi du fantomoj lumaj nun min hantas: Alkajo juna kaj la Muzo deka? Nu, ĉar poeto spite juna kantas al nia Sappho, ĉar mi la tumulton de sentoj kantas al Marjorie Boulton. Post kiam Eros faris sian pafon al sia koro, time li forkuris, ĉar tiu kun la sang' elĵetis lafon kies bruliga ardo lin teruris, La am' virinojn multajn jam torturis, sed ĉu animon sian ĝis tenebraj profundoj iu sonde jam mezuris tiel kuraĝe, kiel en ĉi febraj konfesoj montras la neforgeseblaj sinsekcoj de konsterna sinceremo: memoroj voluptemaj kaj funebraj, sopiroj jen ekbrilaj kiel gemo, jen nigraj, revokantaj sangan kulton? Ho, ĉasta bakĥantin', Marjorie Boulton! Kondukas min la kavaliro dama, mi sekvas ŝin logate de vojaĝo tra la kratero de animo flama. Virin-tenero kaj virin-sovaĝo tie la ĉenojn de la frida saĝo streĉadas en ribelo katenita. Komence iras mi tra fe-pejzaĝo inter knabinoj kun la am-evita pastrino de diino Afrodita. Nun pensoperloj ravas min sur sombra velurtalaro de revad' medita, nun tril' lasciva kiel kver' kolomba, sufokiĝanta plore en singulton... Tiel mi vagas kun Marjorie Boulton. |
Noto de la Redakcio: Aristotelo konservis al ni fragmenton de dialoga
odo, en kiu ŝajne parolas Alkajo al Sapfo:
-- Mi volas ion diri, sed min la hont'
detenas...
-- Se l' koro celus nur al la bon' kaj bel',
se ne misvorton diri intencus lang',
okuloj viaj ne ekhontus,
sed vi parolus ja tutsincere.
Al kiu odo Bergk religis jenan verson de Alkajo:
Violbukla, pura, mielrida Sapfo...
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>