|
Dum forgesitan boskon minacas vintra neĝo, Vi plendas, ho soleca kaptit' de l' sojlo, pompon Vanan de la bukedoj ĝenantaj tiun tombon, Kiun duopa fari jam estos nia leĝo. Senzorge, se meznokto sonigis vantan nombron, Atendo vin ekzaltas al vigla okulstreĉo, Ĝis eble en la brakoj de la antikva seĝo Lasta ardanta karbo prilumos mian Ombron. Kiu deziras ofte la Viziton, ne devas Per tro da floroj ŝarĝi la ŝtonon, kiun levas Kun velka forto mia malviva fingrotuŝo. Anim' ĉe l' hela fajro tremanta sidi, vere Por reviviĝ' sufiĉas al mi sur via buŝo L a blov' de mia nomo flustrata tutvespere. (Parizo, Novembro 1877.) |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>